zaterdag 28 april 2018

Waar vinden we Charles Dickens terug in het werk van Paul McCartney?

Deventer, de stad waar ik woon, heeft een bijzondere band met de Engelse auteur Charles Dickens. Als Boekenstad van Nederland organiseren we al jaren het Dickens Festijn. Vlak voor Kerst wordt het historische Deventer Bergkwartier omgetoverd tot een Victoriaans decor, waarin een groot aantal figuranten als 19e eeuwse personages uit de romans van Dickens rondlopen. Daarmee trekken we met gemak 125.000 bezoekers in een weekend. Iets om trots op te zijn. Het was de 16-jarige Paul McCartney die in Liverpool op de middelbare school gegrepen werd door het werk van diezelfde Dickens. Een liefde die hem nooit meer zou loslaten en die we terughoren in zijn muziek. Deze week ga ik op zoek naar de invloed van Charles Dickens op het werk van Paul McCartney.



De muziek en de meisjes wonnen het van de literatuur
In tegenstelling tot John Lennon kwam Paul McCartney niet uit een gezin waar veel literatuur voorhanden was. Waar John de boekenkasten van zijn tante Mimi plunderde en het voltallige verzameld werk van (naamgenoot) Winston Churchill weghakte, waren er in huize McCartney niet veel boeken beschikbaar. Ik had een slimme vader, vertelde Paul ooit in een interview, maar hij ging al op zijn 14e van school en werkte vooral aan zijn vocabulaire door het maken van kruiswoordpuzzels. Net als menig Liverpools joch van 16, was Paul niet zo geïnteresseerd in literatuur. Het waren de meisjes en de muziek die alle aandacht opeisten.

Paul op 15-jarige leeftijd


Dusty Durband had de sleutel
Toch veranderde er iets bij de jonge Paul McCartney toen zijn leraar Engels hem op het Liverpool Institute in contact bracht met het werk van Geoffrey Chaucer, William Shakespeare en Charles Dickens. De wat schunnige en humoristische tekst van Chaucers The Millers Tale uit The Canterbury Tales bleek voor Alan -Dusty- Durband een prima middel om ineens de interesse bij de muzikale tiener in zijn klas te wekken. De leraar Engels zou overigens niet alleen Paul inspireren maar gedurende zijn leven op cultureel gebied veel betekenen voor de stad Liverpool. Uiteindelijk werd Nicholas Nickleby Pauls favoriete Dickens-boek: It's long but I really love it, vertelde hij Rolling Stone in 2010.

Alan Durband zette Paul op het spoor van Dickens


Er zijn best veel overeenkomsten tussen Dickens en McCartney
Wie de levens van Dickens en McCartney vergelijkt, stuit trouwens op een aantal overeenkomsten: beiden maakten al door hun uitzonderlijke talenten op jonge leeftijd de stap van een eenvoudige (armoedige) komaf naar een leven vol financiële zekerheid, beiden enorm productief, beiden een grote liefde voor optreden, beiden verhalenvertellers, daarbij graag schrijvend in de derde persoon: liever over een ander, dan over zichzelf. Die McCartney-liedjes in de derde persoon zijn er natuurlijk te over: van For No One tot Another Day, van Lady Madonna tot Rocky Raccoon. En wat te denken van de personages die rondwandelen over Penny Lane, tegen het decor van de Blue Suburban Skies. Paul McCartney kan ons, als geen ander, meenemen in zijn verhalen over andere mensen.

Paul met zijn jaargenoten op het Liverpool Institute,
kort voordat hij de school zou verlaten.


Jenny Wren en Mister Bellamy
In welke liedjes horen we de invloed van Charles Dickens terug? Bijvoorbeeld in Jenny Wren, een  ballad in de fingerpicking-stijl van Blackbird, die op het sterke sterke album Chaos and Creation in the Back Yard (2005) verscheen. Paul ontleende de titel rechtstreeks aan een personage uit Dickens' Our Mutual Friend en schreef over de vrouw die zich ontworstelt uit haar sociale klasse. Het liedje leverde hem overigens een Grammy-nominatie op. [video]



Ook de eigenzinnige Mister Bellamy, hoofdpersoon in het gelijknamige nummer, lijkt zo weggelopen uit een roman van Charles Dickens. Weinig mensen kennen deze uiterst knappe compositie van McCartney. Paul refereerde zelf aan Eleanor Rigby, als Dickensian: de eenzame vrouw die de kerk schoonmaakt, na afloop van een bruiloft. Een tafereel dat inderdaad goed in een verhaal van Dickens zou passen.


English Tea en Dickens' woordgebruik
In een interview met de Telegraph vertelde Paul dat hij zo van Dickens houdt vanwege diens woordgebruik. Dat gaf McCartney namelijk inspiratie voor het nummer English Tea. Veel Britser wordt het niet [video]:

I like the world that he takes me to. I like his words; I like the language. I like finding words that aren't in usage, one of which I put in one of my songs. I've got a new song called English Tea - 'Do you know the game croquet?/Peradventure we might play.' Peradventure's from Dickens. I worked it into the song. And then I went to the dictionary, and thought, I do hope I remember it. And, sure enough, it meant perhaps, perchance.




Durband kreeg zijn eigen kamer
Toen Paul in zijn oude middelbare school het door hem gefinancierde Liverpool Institute of Performing Arts (LIPA) in 1996 opende, bevatte het gebouw één wel heel bijzondere ruimte. Lokaal nummer 32, waar Paul vroeger aan de lippen van zijn invloedrijke leraar hing, was omgedoopt tot de Alan Durband Room. McCartney eerde hiermee de man die hem met het werk van Dickens in contact gebracht had. Durband maakte het net niet meer mee. Hij overleed in 1993.

LIPA




zaterdag 21 april 2018

Carry That Weight: Cynthia Lennon en haar leven in de schaduw van John (2)

Vorige week stond ik stil bij de jeugd van Cynthia Lennon, haar ontmoeting met John en haar leven tijdens de hoogtijdagen van The Beatles. Na een aantal relatief gelukkige jaren met John en zoon Julian op Kenwood, het landhuis van de Lennons in Weybridge, kwam in de loop van 1967 een kentering in haar huwelijk met John. Hoe worstelde Cynthia zich daarna, met zoon Julian, door het leven, tot aan haar dood in 2015? Vandaag deel 2.




Een huis vol vreemde vogels 
Nadat The Beatles eind 1966 stopten met touren en alleen nog als studioband opereerden, kwam John veel thuis te zitten. Daarbij verzonk hij in totale lethargie. Hij sliep veel, gebruikte steeds meer drugs en liet zich naar Londen rijden om te werken aan het Sgt. Pepper-album of om het Londense nachtleven te verkennen. Van een normale gezinssituatie was nauwelijks sprake. In haar boek John vertelt Cynthia hoe John steeds vaker grote hoeveelheden onbekende mensen mee naar huis begon te nemen, die hij opdook in het Londense nachtleven. Mensen met wie hij LSD gebruikte en die soms dagenlang in huis bleven hangen en de koelkast plunderden: Ik maakte me zorgen om Julian en mezelf. Ik had er geen zin in de hele nacht door harde muziek te moeten aanhoren, of voorzichtig een weg te moeten zoeken tussen halfbewuste lichamen door als ik met mijn zoon naar beneden kwam om te ontbijten, schrijft ze.




Cynthia miste letterlijk en figuurlijk de trein
Toen The Beatles via Pattie Harrison in contact kwamen met de Maharishi Mahesh Yogi, putte Cynthia hoop uit deze nieuwe spirituele gids. De Maharishi, die zelf een afkeer had van drugs, zou John weer op het juist pad brengen en daarmee zou het huwelijk van de Lennons gered worden. In augustus 1967 vertrokken The Beatles met de trein naar Bangor in Wales, om de Maharishi te vergezellen tijdens een korte cursus. Op het chaotische Euston station, waar The Beatles en hun vrouwen zich temidden van de vele aanwezige fans in een trein moesten wurmen, werd Cynthia door één van de politieagenten niet herkend als Beatlesvrouw en tegengehouden om op de trein te stappen. Ze miste letterlijk, maar ook een beetje figuurlijk de trein, die zonder haar vertrok. Hoewel ze het gezelschap achterna reisde, benoemde ze dit moment later in interviews als symbolisch voor haar leven op dat moment.


Een geëmotioneerde Cynthia nadat ze de trein naar Bangor mist...
...terwijl John machteloos toekijkt.


Struikeldend over een paar kleine Japanse muiltjes
Begin 1968 vergezelde Cynthia The Beatles op hun reis naar India. Daar werd ze steeds meer door John genegeerd. Het vermoeden bestond dat zijn desinteresse alles te maken had met de Japanse kunstenares Yoko Ono die zich op bizarre wijze in het leven van de Lennons begon te dringen. Onlangs schreef ik daar een blog over, waarin je terug kunt lezen wat Cynthia in deze periode allemaal moest meemaken. In het voorjaar van 1968 strandde haar relatie met John toen zij hem met Yoko betrapte. Op de overloop struikelde ik over een paar kleine Japanse muiltjes die voor de deur van de logeerkamer stonden. Ik gooide wat spullen in een tas en rende weer naar beneden. Op dat moment logeerde de kleine Julian bij het gezin van huishoudster Dot.


Cynthia en Julian in de zomer van 1968 op Kenwood,
na het vertrek van John.

Een rode roos van Paul McCartney
Paul McCartney was de enige Beatle die zich om Cynthia bekommerde. Op een dag stond hij voor Cynthia's neus met een rode roos om haar te troosten. Onderweg had hij het nummer Hey Jude geschreven, dat bedoeld was om de kleine Julian een hart onder de riem te steken. Van de overige Beatles en hun vrouwen hoorde Cynthia aanvankelijk niets. Iedereen leek in verlegenheid gebracht door de nieuwe situatie, waarbij er continu foto's van John en zijn nieuwe minnares in de pers verschenen. Cynthia kwam financieel slecht uit de scheiding. Uitgeput van het juridische gevecht ging ze uiteindelijk in op een schamele afkoopsom, in vergelijking met het vermogen dat John in die tijd bezat.

Paul met Cynthia en John

John probeerde haar boek te verbieden
In 1970 trouwde Cynthia met de Italiaanse hoteleigenaar Roberto Bassanini, met wie ze slechts drie jaar getrouwd zou blijven. Cynthia vertrok met Julian naar Wales, waar ze een bistro en bed & breakfast opende om in haar levensonderhoud te voorzien. Rond 1973 raakte Cynthia bevriend met John Lennons toenmalige maitresse May Pang, die actief probeerde Julian weer in contact met zijn vader te brengen. Cynthia en May zouden de rest van hun leven innig bevriend blijven. Ook met Maureen Starkey, die inmiddels gescheiden was van Ringo, onderhield Cynthia een goede vriendschap. Tussen 1976 en 1983 was Cynthia getrouwd met John Twist. In 1978 publiceerde ze haar boek A Twist of Lennon (met een knipoog naar haar nieuwe achternaam), waarin ze voor het eerst vertelde over haar leven met haar ex-man. John probeerde de publicatie van het boek te dwarsbomen, maar slaagde daar niet in.

Cynthia en May bleven innig bevriend

Een telefoontje van Ringo
Intussen publiceerde Cynthia een bijgewerkte versie van haar autobiografie, getiteld John, een zeer interessant boek over haar leven met en zonder John Lennon, uiteraard geschreven vanuit haar perspectief. Zo lezen we over de gebeurtenissen rond de moord op John. Hoe een telefoontje van Ringo Starr, in de vroege ochtend van 9 december Cynthia en Maureen, die op dat moment samen waren, wekte. Hoe Julian op 17-jarige leeftijd, met een goede vriend, naar New York afreisde om Yoko en Sean te bezoeken. Cynthia was niet welkom om hem te vergezellen. Hoe Yoko met een persverklaring namens haar en de jonge Sean naar buiten trad en daar Julian, die aldoor aanwezig was, niet benoemde.

Julian en Cynthia verlaten het huis van Maureen,
daags na de moord op John.

Lang wachten op geluk
Meer stabiliteit trad er op toen ze een relatie van 17 jaar kreeg met Liverpooler Jim Christie. Toch strandde ook deze relatie. Bij Noel Charles vond Cynthia de veiligheid die ze zocht. Het paar was samen van 2002 tot Charles' overlijden in 2013. Zoon Julian zorgde met innige toewijding voor zijn ouder wordende moeder. Hij was bij haar toen Cynthia op 1 april 2015, na een kort ziekbed, haar laatste adem uitblies. Cynthia, de gevoelige, bescheiden vrouw, die lang moest wachten op het geluk in haar leven. In haar boek schrijft ze:

Ik ben altijd van John blijven houden, maar de tol die ik voor die liefde heb moeten betalen is enorm geweest. Iemand vroeg me laatst of ik het, als ik vanaf het begin geweten had wat me te wachten stond, zou hebben doorgezet. Ik moest daar ontkennend op antwoorden. Natuurlijk heb ik nooit betreurd dat ik mijn fantastische zoon heb gekregen. Maar als ik als tiener geweten had waar het toe zou leiden als ik voor John Lennon zou vallen, had ik me meteen omgedraaid en was ik weggelopen.


Julians ode aan zijn overleden moeder
Na Cynthia's overlijden deelde een intens verdrietige Julian het volgende [filmpje] met de wereld. We zien prachtige beelden van Cynthia en horen Julian een ode aan zijn moeder zingen. Onlangs plantte Julian in zijn tuin op Mallorca twee Jacarandabomen, waarbij hij een deel van de as van zijn moeder verstrooide. De rest liet hij meenemen door de wind en de zee.



zaterdag 14 april 2018

Ain't She Sweet: Cynthia Lennon en haar leven in de schaduw van John (1)

Bedankt voor jullie leuke reacties op mijn gesprekje afgelopen week met Radio 1 over 10 april 1970, de dag waarop Paul McCartney zijn solo-album aankondigde en daarmee het einde van The Beatles inluidde. Voor wie het item nog wil beluisteren, deel ik het hierbij. Het was een eer om gebeld te worden en er over te mogen vertellen: klik hier voor het fragment.



Maar nu snel van start!

Deze maand is het alweer drie jaar geleden dat Julian Lennon het nieuws deelde dat hij zijn dierbare moeder Cynthia verloren had. Op 1 april 2015 sloot de inmiddels 75-jarige eerste vrouw van John Lennon voorgoed haar ogen. Dat deed ze op het eiland Mallorca waar ze, net als haar enige zoon, al jaren woonde. In de rust en anonimiteit, die zo enorm afweek van de Beatlemania, waarin zij ongewild verzeild raakte, verliefd geworden op een branieschopper die bij haar op de kunstacademie in de klas zat. Ene John Lennon. Een man die haar leven ingrijpend veranderde. Zelf heb ik altijd een beetje een zwak voor het bescheiden karakter van Cynthia. Ze was een vrouw die haar lot in stilte accepteerde en die eigenlijk altijd chique bleef, ondanks het moeilijke leven dat ze had.




Op de vlucht voor de bombardementen
Cynthia Lillian Powell kwam op 10 september 1939 ter wereld. Hoewel haar ouders en oudere broers aanvankelijk in Liverpool woonden, vertrok Cynthia's moeder naar een Bed & Breakfast in Blackpool. De oorlog was uitgebroken en het was veiliger om Liverpool, dat een doelwit van luchtaanvallen was, te verlaten. Na Cynthia's geboorte streek het gezin neer in Hoylake, een plaatsje op Wirral, het schiereiland dat bij Liverpool aan de monding van de Mersey ligt.

Een jonge Cynthia Powell


Tekentalent en een branieschopper
De jonge Cynthia viel al snel op door haar tekentalent. Op haar 11e won ze een tekenwedstrijd die was uitgeschreven door de Liverpool Echo en als 17-jarige trad ze toe tot het Liverpool College of Art. Datzelfde jaar verloor Cynthia haar vader Charles aan longkanker. Moeder Lillian zette alles op alles om haar dochter te kunnen laten studeren. De bescheiden en wat verlegen Cynthia deelde bij een aantal vakken de schoolbanken met een wat brutale jongen uit de Liverpoolse wijk Woolton. Een student die zijn spullen nooit voor elkaar had en die constant haar pennen, potloden en verfkwasten moest lenen. Vaker had hij een gitaar bij zich en zong hij Cynthia Ain't She Sweet toe. Hoewel deze John Lennon in alles Cynthia's tegenpool was, bleek ze erg van hem gecharmeerd. Toen ze hoorde dat John een groot fan was van actrice Brigitte Bardot, verfde ze haar haren blond en hoorde ze hem zeggen: Get you, Miss Hoylake! Lennons interesse was gewekt.

Cynthia en John in hun verkeringstijd

Agressief en romantisch
Cynthia en John draaiden aanvankelijk wat om elkaar heen, maar kregen in de herfst van 1958 een relatie. Hun eerste maanden verliepen niet zonder slag of stoot. Letterlijk dan. De jaloerse John had het moeilijk met de aandacht die zijn vriendin van andere mannen kreeg. Nadat Cynthia danste met Johns beste vriend Stuart Sutcliffe, sloeg hij haar hard in het gezicht. Dit zorgde voor een breuk tussen Cynthia en John. Na drie maanden verwijdering en vervolgens oprechte excuses van Lennons kant, kwamen de twee toch weer bij elkaar. In haar memoires schrijft Cynthia over de extremen in het karakter van John. Stoer en agressief naar de buitenwereld (en dus ook soms naar haar), romantisch en kwetsbaar op andere momenten. Wellicht vinden we de verklaring in de zeer verwarrende en verdrietige jeugd die John had doorgemaakt.


Wie de liefdesbrieven van John aan Cynthia leest, moet toch concluderen dat hij beslist van haar gehouden heeft.


Overhaast huwelijk
Met Pasen 1961 bezochten Cynthia en Doth Rhone (Paul McCartneys toenmalige vriendinnetje) hun verkering in Hamburg. The Beatles traden daar in die periode op in de ruige rosse buurt. Toen moeder Powell naar familie in Canada emigreerde, huurde Cynthia korte tijd een kamer bij Aunt Mimi aan Menlove Avenue. De relatie tussen de bazige Mimi en bescheiden Cynthia zou altijd gespannen blijven. Cynthia vond al snel een andere woonplek, terwijl John weer lange tijd met The Beatles in Hamburg verbleef. Toen Cynthia in augustus 1962 ontdekte dat ze zwanger was van John besloot het piepjonge stel te trouwen. Cynthia legde haar verre van romantische trouwdag later vast in tekeningen. Terwijl het stel in het gemeentelijke kantoor op het Liverpoolse Mount Pleasant elkaar het jawoord gaf, produceerden bouwvakkers buiten een enorm lawaai. Na de plechtigheid rende het gezelschap in de stromende regen naar een plek om te lunchen. Toen ik een paar jaar geleden de steile straat van Mount Pleasant afdaalde richting het centrum van Liverpool, zag ik het tafereel in gedachten voor me.

Cynthia tekende de voltrekking van haar huwelijk, terwijl bouwvakkers buiten met een
pneumatische boor aan het werk waren.


Op de achtergrond met zoon Julian
Na de geboorte van hun zoon Julian, leefden John en Cynthia aanvankelijk praktisch gescheiden levens. John was steeds meer in Londen met The Beatles en Cynthia trok uiteindelijk met haar uit Canada teruggekeerde moeder weer in een woning in Hoylake. Ze hield zich op de achtergrond en genoot van de zeldzame momenten waarop ze John zag. De situatie werd onhoudbaar toen de pers ontdekte dat John een vrouw en een kind had. Begin 1964 ging het stel in Londen samenwonen in een appartement in Emperors Gate. De woning had drie slaapkamers en kostte hen 15 pond per week. Aanvankelijk genoot Cynthia van het leven met haar gezin in de Britse hoofdstad. Vaak ging ze winkelen bij de grote warenhuizen. Geld was inmiddels geen probleem meer.

Cynthia met baby Julian


Cynthia beleefde Beatlemania van binnenuit
Het leven aan Emperors Gate werd onhoudbaar toen ook hier de fans achter het woonadres van Beatle John en zijn gezin kwamen. In februari 1964 vergezelde Cynthia John op de legendarische trip van The Beatles naar de Verenigde Staten. In haar boek John omschreef ze levendig hoe Beatlemania er "van binnen uit" uitzag. Ook waren er natuurlijk de films die werden opgenomen, de verre vakanties om bij te komen van het moordende opname- en tourschema van de band en de contacten die Cynthia met de andere Beatlesvrouwen had.

The Beatles en hun vrouwen/vriendinnen arriveren in de VS, februari 1964. Cynthia staat in het midden met John.
Links Pattie Harrison, rechts Maureen Starkey.

Een racebaan op zolder
In de zomer van 1964 verhuisden de Lennons naar Kenwood, een enorm landhuis in Weybridge, ten zuiden van Londen. Hier kreeg het gezin meer rust en privacy. Er werd een grote speelzolder ingericht waar John drie autoracebanen van het destijds zo populaire merk Scalextric installeerden. Niet alleen de jonge Julian speelde er graag. Ook Paul, George en Ringo zaten graag op hun knieën naar dit mini-circuit te kijken. In de andere zolderkamer installeerde John zich met zijn opnamestudio. Een plek waar hij veel nummers schreef en als demo vastlegde. Cynthia omschreef deze periode als een relatief gelukkige tijd. Terwijl John muziek maakte, zat zij achter de naaimachine en gaf ze af en toe haar oordeel over wat hij had gecomponeerd.

De Lennons leefden een betrekkelijk gelukkig leven op Kenwood


Paul McCartney gaf Cynthia haar liefdesbrieven terug
Cynthia was zich er terdege van bewust dat John tijdens zijn vele reizen en tournees contact had met andere vrouwen. De groep stond aan vele verleidingen bloot. Het was niet makkelijk voor haar, maar ze hield zich tegelijkertijd vast aan de tedere brieven die ze van John ontving. Schrijfsels waarin hij haar vertelde hoezeer hij haar miste. Na haar scheiding zou ze, uit geldnood, een aantal van deze brieven laten veilen. Een mooi detail is dat Paul McCartney jaren later op deze intieme familiestukken van de Lennons bood en ze, ingelijst en wel, teruggaf aan Cynthia en Julian.



Kentering
Na de laatste tournee van The Beatles in 1966 kwam er een kentering in het gedrag van John. Drugs, de toenemende problemen binnen The Beatles en een Japanse kunstenares zorgden er langzaam maar zeker voor dat aan het gezinsleven van Cynthia op Kenwood een einde kwam. Het werd er voor Cynthia en Julian, in de jaren daarop, niet eenvoudiger op. Terwijl de spotlights op John en zijn nieuwe vrouw Yoko Ono gericht waren, moesten Cynthia en Julian hun leven opnieuw vormgeven, als het "vergeten Lennon-gezin". Hoe vonden zij hun weg in de decennia die volgden?

Volgende week meer!




zaterdag 7 april 2018

McCartney onder de minuut: 5 ultrakorte Macca-songs

Kun je als componist en muzikant binnen een minuut een punt maken? Een heel kort liedje componeren met een kop en staart? Dat vroeg ik me deze week af toen ik ging grasduinen in de immense catalogus met nummers die Paul McCartney inmiddels op zijn naam heeft staan. Daarbij ging ik op zoek naar liedjes die korter zijn dan een minuut. Wat was de oogst? En hebben we het hier over fijn materiaal of over snippers die geen opname waard waren? We weten dat Paul McCartney vrij makkelijk componeert. Daarin schuilt ook gevaar dat je zomaar van alles op een album slingert. Pareltjes of prullen? Een lijstje in willekeurige volgorde.




Her Majesty - 1969 (0:23)
Deze kennen we natuurlijk allemaal: de korte en humoristische track, helemaal aan het eind van het majestueuze Abbey Road-album. Je zou het de eerste ghost-track uit de popmuziek kunnen noemen, omdat hij pas 14 seconden na de eindmedley start. Her Majesty zou eigenlijk tussen Mean Mr. Mustard en Polythene Pam op het album komen, maar Paul vond dat het liedje daar niet goed werkte. De knal waarmee Her Majesty begint, is dan ook eigenlijk het eind van Mean Mr. Mustard. De koddige ode van McCartney aan Koningin Elisabeth, vormde een inspiratie voor Bertolf. Hij noemde er zijn band naar én speelde het liedje op Koningsdag 2016 in Zwolle voor Koningin Maxima, die de grap wel kon waarderen. Her Majesty heeft is wel helemaal 'af'. Het liedje heeft een thema dat helemaal rondgespeeld wordt en voelt zodoende als een compleet stukje muziek. [filmpje]




Ram On (reprise) - 1971 (0:52)
McCartneys tweede solo-album RAM werd aanvankelijk lauw ontvangen door de pers. Jaren later ontving Paul alsnog lovende kritieken voor de plaat. Tegenwoordig wordt RAM als één van de sterkste albums uit zijn oeuvre beschouwd. Veel fans hebben de plaat ook torenhoog in hun favorietenlijstje staan en zelf vind ik Paul hier creatief, los, gek en geniaal tegelijk. De titeltrack Ram On kende aan het eind van het album een korte reprise, die net onder de minuut blijft. Gek, een beetje valsig, losjes en met een hoofdrol voor de ukelele... [filmpje]




Wild Honey Pie - 1968 (0:52)
Dit is één van de liedjes die The Beatles met hun akoestische gitaren als grappige improvisatie in India speelden. Op 20 augustus 1968 zette Paul het in zijn eentje in de EMI-studio's in elkaar, terwijl John en Ringo in een andere studio aan het werk waren. George zat die week in Griekenland. McCartney was in een experimentele bui en bouwde het nummer laagje voor laagje op. Daarbij bespeelde hij een aantal akoestische gitaren en de drums. Aanvankelijk zou Wild Honey Pie The White Album niet halen, maar het kwam er tóch op, omdat Pattie Harrison er zo verkikkerd op was. Het is er eentje waar je van houdt of niet. Ik vind het een heel leuk stukje muzikaal cabaret en meer moet je er ook niet achter zoeken. [filmpje]





Be What You See (link) - 1982 (0:43)
In een Enya-achtige stijl zingt Paul The one you wanted to be is now the one you see. Met dit stukje ambient verbindt hij op zijn uitstekende album Tug of War zijn countryduet met Carl Perkins (Get It) met het funky Dress Me Up As A Robber. Soms heb je een bruggetje nodig om twee uiteenlopende muziekstijlen met elkaar te verbinden. [filmpje]




The Lovely Linda - 1970 (0:43)
De eerste klanken van zijn eerste solo-album na The Beatles wijdde Paul aan zijn geliefde Linda. Op de titelloze plaat waarmee hij zich creatief bevrijdde uit de ellendige zakelijke nasleep van het uiteenvallen van The Beatles bezong hij de liefde voor zijn Amerikaanse vrouw. Er had best een langer liedje in gezeten, wat mij betreft, maar we moeten het doen met een paar zinnetjes en een aanstekelijke giechel aan het eind. Toch eentje die je hart steelt, of niet? [filmpje]




Dat waren ze. Welke zag ik over het hoofd? Hebben jullie trouwens een favoriet en vinden jullie dit volwaardige composities uit het oeuvre van The Beatles & Paul McCartney? Ik hoor het graag!