Not Guilty: hoe George Harrison de vuile was buiten hing en zijn nummer niet op The White Album kreeg

Het is geen geheim dat George Harrison, die dit weekend 75 jaar zou zijn geworden, het als componist niet eenvoudig had binnen The Beatles. Het kostte hem meer tijd dan John Lennon en Paul McCartney om op stoom te komen met het schrijven van eigen nummers. Had Harrison minder talent? Was hij te onzeker of te bescheiden? Of zou elke andere muzikant hetzelfde probleem hebben gehad, wanneer hij had moeten opboksen tegen het duo Lennon-McCartney? Toch was George op The White Album meer vertegenwoordigd dan op elke andere Beatlesplaat. Met While My Guitar Gently Weeps, Piggies, Savoy Truffle en Long Long Long was Harrison mede-verantwoordelijk voor het veelzijdige karakter van het dubbelalbum. Toch is er één nummer dat het album juist niet haalde. En misschien was dat wel zijn beste compositie uit die periode.

George voelde zich niet verantwoordelijk voor de teleurstelling van John en Paul

Terug uit India legde George zijn gevoelens vast over de manier waarop met name John en Paul terugkeken op het avontuur bij de Maharishi. Dat deed hij in het nummer Not Guilty. In een interview uit 1999 met Billboard vertelde Harrison dat hij zich aanvankelijk verantwoordelijk voelde voor de ervaringen die The Beatles met India hadden. Dat de kennismaking met Transcendente Meditatie en de oosterse cultuur met name zijn eigen leven positief veranderd hadden en niet dat van zijn bandleden, was moeilijk te verkroppen voor George. Net als de uiteindelijke teleurstelling over India die hij voelde bij Lennon en McCartney. In Not Guilty probeerde George voor zichzelf op te komen door te zingen dat hij niet schuldig was dat hij zijn bandleden op het pad van de Maharishi had gezet, maar dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen keuzes in zijn leven: Not guilty for leading you astray, on the road to Mandalay.

Een diepe denker met een nummer vol betekenis

Een diepe denker als Harrison kwam zodoende met een nummer dat tekstueel vol betekenis was en tegelijkertijd muzikaal niet eenvoudig in elkaar zat. Daar waar Paul McCartney zijn eigen liedjes vaak al kant en klaar uitgedacht had en The Beatles als een mentor door het opnameproces leidde, lukte het Harrison niet goed om over te brengen welke kant hij op wilde. Het subtiele maar moeilijke Not Guilty bleek geen hapklare brok waar The Beatles in de studio hun tanden in konden zetten. Eerst was er de demo die eind mei bij Harrison thuis in Esher gemaakt werd. Of John Lennon zich er mee bemoeide, weet ik niet. Ik heb het idee dat ik hem tijdens de opname op de achtergrond hoor praten: [filmpje]

Poging na poging na poging

In augustus '68 deden The Beatles een groot aantal pogingen het nummer in de studio op tape te zetten. Op 7 augustus waren er alleen al 18 pogingen om het intro goed te krijgen, gevolgd door 27 takes waarin het nummer verder gespeeld werd. De volgende dag werd de draad weer opgepakt en stond de teller inmiddels op 99 takes, waarvan vele incompleet. Op 9 augustus was George zelf meer dan 4 uur bezig met het inspelen van zijn gitaarpartijen. Zittend in de controlekamer stuurde hij met zijn gitaar zijn versterker aan die in de zogenaamde echokamer stond. 

George verdween gefrustreerd naar Griekenland

Op 12 augustus experimenteerde George verder, maar het werd in zijn ogen allemaal niets. The Beatles haakten af en George verdween onaangekondigd (en waarschijnlijk gefrustreerd) naar Griekenland. Niemand was bereid geweest de puzzel met hem te leggen en het nummer te completeren. Best pijnlijk, als je bedenkt hoeveel moeite de band in het complexe Lennon-nummer Happiness Is A Warm Gun stak. Met ook nog eens een geweldig resultaat. Je had Not Guilty een dergelijke behandeling gegund. Het hoorde wel een beetje bij Harrison: het eindeloze perfectionisme en geduld waarmee hij aan zijn eigen nummers bleef schaven. In zijn solocarrière stond zijn manier van opnemen haaks op die van John Lennon, die altijd zo snel en spontaan mogelijk wenste te werken. Deze take laat het punt horen tot waar The Beatles uiteindelijk waren gekomen met Not Guilty. Je zou zeggen dat het nummer, misschien met uitzondering van het laatste gedeelte, echt wel White Album-waardig was: [filmpje]

De verhoudingen werden steeds moeizamer

Ondertussen werd het er in de studio niet gezelliger op. Terwijl George in de Griekse zon zat, werkten John en Ringo in Studio 3 aan Yer Blues en Paul in Studio 2 aan Mother Nature's Son. Toen George na een paar dagen weer terug was, verliet Ringo het studiocomplex met het idee dat hij uit de groep wilde stappen. Zo ver kwam het uiteindelijk niet, maar het geeft aan dat de onderlinge verhoudingen eind augustus even tot een dieptepunt kwamen. Tekstueel verwijst George in Not Guilty ook naar Apple, het nieuwe concept dat Lennon en McCartney in die periode opzetten om de vele Beatlesmiljoenen belastingtechnisch beter te benutten. Het werd natuurlijk een debacle en Harrison had er vanaf dag één weinig vertrouwen in. In Not Guilty horen we hem zingen: I won't upset the apple cart, I only want what I can get.

Lennon en McCartney lanceren Apple

George hing waarschijnlijk iets te veel de vuile was buiten

Not Guilty redde het niet tot The White Album. Misschien was de belangrijkste reden daarvoor wel dat Harrison in de tekst iets te veel de vuile was buiten hing. Die tekst, die ik onder aan deze blog zal opnemen laat inderdaad weinig te raden over. De hoogst genummerde take van Not Guilty werd uiteindelijk 102, een kortere mix van take 99, die in de jaren '90 uitgebracht op Anthology 3, de soundtrack bij de uitgebreide officiële documentaire over de geschiedenis van The Beatles. 

Tien jaar later lukte het alsnog

Toch wist George Not Guilty voor zichzelf uiteindelijk af te maken. In 1978, lang na het uiteengaan van The Beatles, herontdekte hij zijn eigen compositie en besloot hij er met zijn sessiemuzikanten nog eens tegenaan te gaan. Dat was trouwens niet met de minsten uit de popmuziek. Steve Winwood, Willie Weeks, Andy Newmark, Neil Larsen en Ray Cooper klaarden de klus en gaven Not Guilty samen met George een relaxte en wat volwassener make over. Het nummer kwam terecht op het album George Harrison dat in 1979 verscheen. Ik vind het tot op de dag van vandaag een knappe compositie en een zeer aangename Harrisong. Eentje die zeker niet had misstaan op The White Album. Jullie? [filmpje]

Not guilty

For getting in your way

While you're trying to steal the day

Not guilty

And I'm not here for the rest

I'm not trying to steal your vest.

I am not trying to be smart

I only want what I can get

I'm really sorry for your ageing head

But like you heard me said

Not guilty.

Not guilty

For being on your street

Getting underneath your feet

Not guilty

No use handing me a writ

While I'm trying to do my bit.

I don't expect to take your heart..

I only want what I can get

I'm really sorry that you're underfed...

But like you heard me said...

Not guilty.

Not guilty

For looking like a freak

Making friends with every Sikh

Not guilty

For leading you astray

On the road to Mandalay.

I won't upset the apple cart

I only want what I can get

I'm really sorry that you've been misled...

But like you heard me said...

Not guilty.

Wie was Bungalow Bill van The White Album en heeft hij echt bestaan?

Paul McCartney was er het beste in, John Lennon waagde zich er ook wel eens aan en George Harrison liet het concept eigenlijk volledig liggen: het schrijven van zogenaamde character songs, liedjes die The Beatles schreven over fictieve of bestaande personen. Nummers waarin we in een paar minuten kennismaken met een personage of een persoon. Op The White Album komen we een aantal character songs tegen, waaronder The Continuing Story of Bungalow Bill. Was deze Bill een verzinsel? Ontsproten zijn avonturen uit de fantasie van John Lennon of bestond Bill echt?

De échte Bungalow Bill!

Geen sterk nummer, wel een goed verhaal!
Ik denk dat de meesten van jullie The Continuing Story of Bungalow Bill niet als één van de sterkste nummers van The White Album beschouwen. Ikzelf ook niet trouwens. Het liedje stond de afgelopen weken niet vaak in jullie 15/30-lijstjes. Toch intrigeert het nummer me wel een beetje. Om het bijzondere intro, maar vooral om de fantasierijke tekst. Als kind zag ik hem wel voor me, deze Bungalow Bill die, zittend op een olifant, zwaaiend met een geweer én met zijn moeder in zijn kielzog, op tijgerjacht ging. Hoe verzin je zoiets?


Amerikaanse toerist
We weten dat The Beatles een groot deel van hun nummers voor The White Album in India schreven, tijdens hun verblijf bij de Maharishi Mahesh Yogi. Ze waren samen met zo'n 60 andere mensen te gast bij de goeroe. Die andere gasten vormden in een paar gevallen inspiratie voor nieuwe nummers. Zo was daar Prudence Farrow die, zoals ik vorige week schreef, gevoelig neergezet werd in Dear Prudence. Een Amerikaanse toerist, die ook in Rishikesh verbleef, kwam er wat minder poëtisch van af. Hij werd door John Lennon tot Bungalow Bill gedoopt, maar kwam daarmee wel (zij het wat banaal) terecht op een Beatles-elpee. In een interview vertelde John Lennon zelf over het tegenstrijdige gedrag van deze man:

That was written about a guy in Maharishi's meditation camp who took a short break 

to shoot a few poor tigers, and then came back to commune with God. 

Jungle Jim + Buffalo Bill = Bungalow Bill
Lennon vertelde bovendien dat hij de naam de Amerikaanse stripfiguur Jungle Jim in zijn hoofd had bij het schrijven van het liedje. Jungle Jim was een strip die vanaf 1934 in Amerikaanse kranten verscheen, waarin ene Jim Bradley avonturen in de Aziatische jungle beleeft. De comic kreeg zelfs een bewerking voor televisie, waarin Johnny Weismuller het personage, gehuld in een safaripak, speelde. De jonge John Lennon zal op zijn jongenskamer aan Menlove Avenue vast wel eens op zijn buik op bed hebben gelegen met de nieuwste editie van Jungle Jim.

Striptekening (1954) uit de succesvolle Jungle Jim-serie

Lennon combineerde deze Jungle Jim met de legendarische bizonjager Buffalo Bill (1846-1917), wiens echte naam William Frederick Cody was. En zo zag Bungalow Bill in 1968 het levenslicht.

William Frederick -Buffalo Bill- Cody

Bungalow Bill en zijn moeder arriveerden met een bult bagage
De echte Bungalow Bill was Richard Cooke III, een 27-jarige Amerikaan die luisterde naar de roepnaam Rik. Samen met zijn moeder Nancy Cooke de Herrera verbleef hij korte tijd bij de Maharishi. Mia Farrow, de zus van Dear Prudence, herinnerde zich in een interview nog goed hoe moeder en zoon in de ashram arriveerden. Farrow omschreef de Amerikaanse als iemand die nogal gewichtig deed en die met een enorme hoeveelheid bagage de gloednieuwe privé-bungalow naast het verblijf van de Maharishi betrok. Aha! Dan weten we direct waar Lennon dat Bungalow vandaan had, realiseer ik me nu. En zou dit de Nancy zijn naar wie Paul McCartney in een ander India-liedje, Rocky Raccoon, verwijst (But everyone knew her as Nancy)? Moeder en zoon waren trouwens niet zulke populaire gasten in India en volgens Farrow was niemand er rouwig om toen ze weer vertrokken om op tijgers te gaan jagen.


Nancy werd zelf een goeroe
Deze Nancy Cooke de Herrera schijnt zelf een soort goeroe te zijn geworden voor sterren als Lenny Kravitz en Madonna. Ik vond een [filmpje] waarin ze onder andere vertelt over haar contact met The Beatles in India. Best leuk om even te kijken naar deze moeder van Bungalow Bill:

Natuurlijk schreef ze ook een boek
Zoals velen die zich in hun leven ergens (even) in de nabijheid van The Beatles mochten begeven, legde Nancy haar levensverhaal vast in een boek waarvan de titel (zoals bijna altijd het geval is) verwijst naar de titel van een Beatlesnummer: All You Need Is Love: An Eye Witness Account of When Spirituality Spread From The East To The West. Nog steeds te koop! ;-)

Nancy Cooke de Herrera, tweede van links, staand tussen Pattie Boyd (Harrison) en John Lennon

Rik vond weinig aansluiting met de hippies
Rik zelf vertelde later dat hij The Beatles erg aardig vond, maar dat John Lennon zich het meest afzijdig hield. Er was dan ook niet veel dat hen bond. Bill viel behoorlijk op als blonde all American boy, in het wit gekleed in college stijl, tussen de langharige hippies. De tijgerjacht, die drie uur van Rishikesh plaats vond, had als doel om tijgers te doden die het op olifanten voorzien hadden en die een probleem vormden voor de lokale bevolking. In haar tweede boek, Beyond Guru's (dit is echt waar!) beschrijft moeder Nancy hoe ze zich samen met haar zoon in een boom schuilhield, op een houten platform en wachtend tot de tijgers zouden arriveren: Rik sat down and I stood behind him. It wasn't long before I saw this flash of yellow and black. I let out a yell and Rik twirled and shot the tiger right through the ear. John Lennon maakte daar in Bungalow Bill het volgende van: So Captain Marvel zapped him right between the eyes.

Ook Captain Marvel was een stripheld en kreeg
zijn plek in Bungalow Bill

Kritische noten van de Maharishi en Lennon
Op de terugweg naar Rishikesh kreeg Rik spijt van zijn daden. Hij vroeg om een gesprek met de Maharishi en vertelde de goeroe dat hij zoiets nooit opnieuw wenste te doen. Bij dat gesprek waren John Lennon en Paul McCartney aanwezig. Rik kreeg kritische vragen. Zowel van de Maharishi als van Lennon. Moeder Nancy sprong voor haar zoon in de bres en antwoordde: Well John, it was either the tiger or us. Ook dit antwoord verwerkte Lennon later in zijn nummer als If looks could kill, it would have been us instead of him. Kortom, de dagelijkse gang van zaken bood The Beatles voldoende stof voor nieuwe nummers.

Moeder en zoon tijdens de tijgerjacht

Demo
Terug in Engeland namen The Beatles eind mei The Continuing Story of Bungalow Bill op tijdens de demo-sessies die ze thuis bij George Harrison in Esher hielden. John zong zijn partij twee keer in op de viersporenrecorder. Op dat punt klonk Bungalow Bill als volgt: [filmpje]

Twee keer plagiaat
Voor de melodie pleegde John twee keer plagiaat, waarschijnlijk onbewust. Zo moet de melodie van de Amerikaanse klassieker Stay As Sweet As You Are (1934) ergens in zijn achterhoofd hebben gezeten. Net als in de structuur van dit nummer, begint hij zijn eigen Bungalow Bill met het refrein. Een refrein dat veel op het de zoete song lijkt: [filmpje]

Daarnaast plagieerde hij zichzelf. De zin So Captain Marvel zapped him right between the eyes is melodisch gelijk aan And curse Sir Walter Raleigh, he was such a stupid git uit het nummer I'm So Tired, dat uiteindelijk ook precies op dezelfde dag (8 oktober 1968) werd opgenomen. Vergelijk die twee regels maar eens! Ook de drie bass drum-kicks die het refrein van Bungalow Bill inluiden, waren niet echt nieuw. Dat grapje was anderhalf jaar eerder al eens uitgehaald bij Lucy In The Sky With Diamonds.


De mellotron speelt een hoofdrol
De uiteindelijke versie van Bungalow Bill die terecht kwam op The White Album zou niet zoveel verschillen van de demo die ik hierboven liet horen. Echter in de studio was er een belangrijke rol voor de mellotron weggelegd. Dit inventieve instrument kon, met het induwen van een orgeltoets, een stukje eerder opgenomen tape in een zogenaamde eindeloze loop afspelen. Het virtuoze Spaanse gitaarintro van Bungalow Bill werd dus niet door een Beatle gespeeld, maar aangestuurd met een simpele mellotron-toets. Ook de trombonegeluiden waarmee Bungalow Bill eindigt komen regelrecht uit die mellotron, één van de voorlopers van de synthesizer: [filmpje]

Twee Beatlesvrouwen zongen mee
Tot slot was er een rolletje voor Yoko Ono en Maureen Starkey. Het kwam eigenlijk nooit voor dat de vrouwen van The Beatles meezongen tijdens de opnamen. Voor zover ik weet, was Pattie Harrison te horen in het refrein van Yellow Submarine en assisteerde Linda McCartney bij de hoogste noten in de achtergrondzang van Let It Be. Op Bungalow Bill horen we Yoko Ono één stukje solo zingen (But when he looked so fierce). In het refrein, waarop een deel van de aanwezigen te horen is, sloot ook Maureen Starkey aan.


Hoe liep het met Bill zelf af?
En zo eindigt een verhaal dat even banaal als intrigerend is. De avonturen van Bungalow Bill die zijn moeder mee op tijgerjacht nam, werden voor altijd vastgelegd. Hoe liep het met Bill zelf af? Hij schiet nog wel eens tijgers, maar dan op de gevoelige plaat. De Amerikaan besloot zijn leven te gaan wijden aan natuurfotografie en werkt voor gerenommeerde bladen als National Geographic. Kwam het allemaal toch nog goed.

Hey, Bungalow Bill

What did you kill

Bungalow Bill?

He went out tiger hunting with his elephant and gun

In case of accidents he always took his mom

He's the all American bullet-headed saxon mother's son.

All the children sing

Hey Bungalow Bill

What did you kill

Bungalow Bill?

Deep in the jungle where the mighty tiger lies

Bill and his elephants were taken by surprise

So Captain Marvel zapped in right between the eyes

All the children sing

Hey, Bungalow Bill 

What did you kill

Bungalow Bill?

The children asked him if to kill was not a sin

Not when he looked so fierce, his mother butted in 

If looks could kill it would have been us instead of him

All the children sing

Hey, Bungalow Bill

What did you kill

Bungalow Bill?

Dear Prudence: de vrouw die met The Beatles mediteerde en John Lennon inspireerde

Na de spetterende opening van The White Album, met Back In The USSR, neemt John Lennon ons mee terug naar Rishikesh, waar hij één van zijn gevoeligste teksten schreef. Over een dame die zich die weken ook bij de Maharishi in India gevoegd had.

Perpetuum mobile

In de fingerpicking-stijl, die The Beatles zich in India onder leiding van Donovan eigen hadden gemaakt, worden we meegezogen in een schema van 4 akkoorden. Als een perpetuum mobile neemt dat schema ons mee in het verhaal over Prudence Farrow, de jonge vrouw die door John Lennon muzikaal vereeuwigd werd en wier naam zelfs in de titel van het liedje terecht kwam. Wie was deze Prudence, wat deed ze in India en waarom was er tegelijk met The Beatles?

Prudence Farrow

Mia Farrow moest bijkomen van een scheiding
Toen The Beatles in februari 1968 afreisden naar de zogeheten Valley of the Saints in het noorden van India, waren zij daar niet de exclusieve gasten van de Maharishi. Ze sloten zich aan bij 60 mensen die door de goeroe getraind zouden worden om zelf leraar in de transcendente meditatie (TM) te worden. Tot de bekendere deelnemers behoorden Donovan, Mike Love van de Beach Boys, jazzfluitist en latere pionier van New Age-muziek Paul Horn en actrice Mia Farrow. De Amerikaanse was naar India afgereisd om te herstellen van haar scheiding van Frank Sinatra. In '65 was ze op 21-jarige leeftijd met de toen 50-jarige crooner getrouwd. Eind '67 kreeg ze de scheidingspapieren al door Sinatra gepresenteerd, terwijl ze in de filmopnamen voor Rosemary's Baby zat. Farrow besloot haar jongere zus Prudence mee te nemen op haar retraite bij de Maharishi. Dat ze er tegelijkertijd met The Beatles zaten, was toeval.


India bracht de ommekeer
De zusjes Farrow hadden een katholieke achtergrond en zaten op jonge leeftijd bij de nonnen op school. Als tiener zette Prudence zich enorm af tegen al deze devotie. Met een oudere zus die een steeds mooiere verschijning werd, zocht Prudence haar heil in drank en drugs. Na een LSD-trip die haar behoorlijk bang had gemaakt, stopte Prudence resoluut met het gebruik van geestverruimde middelen. Toen ze een vriend van haar broer sprak, die net terug was uit India, voelde ze dat het land en de cultuur haar iets konden bieden dat haar gevoel van leegte kon vullen. In 1966 maakte Prudence op de Universiteit van California kennis met de oosterse technieken van TM. Ook groeide haar interesse voor yoga, zoals bij veel westerlingen in die tijd. Al op 19-jarige leeftijd opende ze in Boston een yogaschool in een voormalig kerkgebouw. Prudence was, voordat ze op 23 januari 1968 met zus Mia in India arriveerde, dus al behoorlijk serieus bezig met oosterse filosofie. Het zou alleen maar serieuzer worden.

De familie Farrow in 1950: Prudence zit rechts, met witte strik, naast haar vader.
Moeder Farrow speelde "Jane" in de bekende Tarzan-films.

Dezelfde golflengte
Prudence wilde al langer de Maharishi ontmoeten en toen ze op een dag een telefoontje kreeg van zus Mia, die van plan was naar India af te reizen, sloot ze zich als vanzelfsprekend aan. De zusjes hadden al wel vernomen dat ook de Fab Four naar de ashram van de goeroe zouden afreizen, maar Prudence vertelde daarover dat het hele circus dat daarmee gepaard ging haar gestolen kon worden. Ze kwam voor haar eigen spirituele groei, al had ze een goede klik met de vier. Ze zat op dezelfde golflengte met de bandleden en vond hen zo down to earth. Volgens Farrow wilde de Maharishi de vier Beatles het liefst afzonderen van de rest van de groep, zodat ze niet teveel gestoord zouden worden. Daar zag de band niets in.

Prudence Farrow zittend op de voorgrond met Ringo en Maureen Starkey, Jane Asher en Paul McCartney

Prudence sloeg volgens Lennon een beetje door
Waar alle studenten van de Maharishi zich naast het leren mediteren ook bleven ontspannen, viel Prudence buiten de groep. In haar vurige wens om alle technieken snel en goed onder de knie te krijgen, zonderde ze zich steeds meer af in haar eigen hut. 's Avonds na het eten was niet ze niet bij de rest van de groep te vinden. Men praatte, de Beatles zaten te zingen met hun gitaren op schoot, maar Prudence zocht de afzondering en mediteerde en mediteerde. Op een gegeven moment deed ik dat vijf dagen achter elkaar. Zonder voor mezelf te zorgen. Ik at niet meer en sliep niet meer, vertelde Prudence vele jaren later. Ook dat ze The Beatles op hun gitaren hoorde componeren en oefenen. Als een stille getuige die The White Album hoorde ontstaan.

Prudence en de Maharishi

Life goes on-bra, Prudence!
Het waren John en George die door de groep werden aangespoord om de stille en altijd afwezige Prudence er weer bij te halen. Het stel ging naar de kamer van Prudence, speelde het pas gecomponeerde Ob-La-Di Ob-La-Da voor haar en vroeg of ze zich weer bij de rest wilde voegen. Dat ze zelf het onderwerp van een ander liedje zou worden, kon Prudence toen nog niet vermoeden. Pas heel veel later kwam ze daar achter, op bezoek bij haar moeder, die een exemplaar van The White Album op de draaitafel legde. Prudence was vereerd en vond het een prachtig nummer dat goed de exotische sfeer van de retraite in India weergaf. Ook vond ze dat John respectvol over haar geschreven had. John Lennon sprak jaren later met humor over Farrow: She'd been locked in three weeks and was trying to reach God quicker than anyone else, grapte hij.

Prudence en Mia op latere leeftijd

Waar zit de knip in Dear Prudence?
The Beatles namen Dear Prudence eind augustus 1968 op in de Londense Trident Studio's, met behulp van de voor die tijd geavanceerde 8-track opname-apparatuur. De spullen in Trident waren nieuwer en beter dan de apparatuur die aan Abbey Road stond. Het was Paul McCartney die achter de drumkit moest plaatsnemen. Ringo Starr was kort daarvoor weggelopen van de opnamesessies, zich onzeker voelend over zijn spel. Terwijl Ringo op vakantie ging, viel Paul in. Het drumwerk in het laatste gedeelte van Dear Prudence klinkt een stuk soepeler en inventiever dan dat in het begin. Kenners fluisteren dat hier waarschijnlijk Ringo weer te horen is en dat we dus te maken hebben met een "'knip" in het nummer. Ik ga er vanuit dat Jan Cees ter Brugge die knip heeft weten op te sporen en ons er de komende tijd in een uitzending van de Fab4Cast meer over gaat vertellen. Ik vond dit mooie filmpje met beelden van The Beatles in India bij de Maharishi. We horen de demo van Dear Prudence die John Lennon in mei 1968 bij George Harrison thuis opnam: [filmpje]

Onze Dear Prudence krijgt een gezicht
Net als George Harrison bleef Prudence Farrow trouwens een levenslange liefde houden voor oosterse filosofie. Ze werd TM-lerares en bleef het. Ook promoveerde ze aan Berkeley op het gebied van Azië-studies. Naast het lesgeven, hield ze zich bezig met projecten in de filmindustrie en vanaf 2000 schreef ze artikelen op het gebied van religie, filosofie en gezondheid voor toonaangevende magazines. Prudence is inmiddels een dame op leeftijd. In dit [filmpje] haalt ze herinneringen op aan haar weken in India met The Beatles. En ineens krijgt onze Dear Prudence een gezicht en een stem. Mooi!

Wat werd ons gezamenlijke favoriete White Album? De uitslag!

Mag ik jullie allemaal heel hartelijk danken voor alle lijstjes die ik de afgelopen week ontving? Vorige week riep ik jullie op om uit de dertig nummers van The White Album jullie ideale enkele elpee met de vijftien mooiste te kiezen. Dat was ontzettend gemeen van me. Ik geef het direct toe. Want hoe kon ik jullie nu vragen om maarliefst vijftien liedjes overboord te gooien, van een dubbelelpee die al zoveel jaren door zoveel mensen wereldwijd gekoesterd wordt? Natuurlijk zitten daar voor sommigen liedjes tussen waar ze nét iets minder mee hebben, of die ze (in een enkel geval) overslaan. Maar vijftien liedjes doorstrepen? Nee, dat had ik niet van jullie mogen vragen!

Jullie gingen de uitdaging aan!
Toch gingen velen van jullie de uitdaging aan. Al kort na het verschijnen van mijn blog druppelden afgelopen zaterdag de eerste lijstjes binnen. Dat binnendruppelen ging zondag verder, evenals de rest van de week. Via de Facebookpagina van BeatlesTalk, als reactie op deze website en via Twitter. Jullie voelden je blijkbaar toch uitgedaagd om de puzzel te leggen, al ging dat in veel gevallen niet zonder slag of stoot, merkte ik. Sommige lezers schreven me dat ze er écht niet aan wilden beginnen om The White Album uit elkaar te halen. Het ging ze te zeer aan het hart. Ook dat waren waardevolle reacties voor mij. Anderen deden het toch, zij het met frisse tegenzin. Ik kreeg mooie berichten als:

Als je me een pistool op mijn hoofd zou zetten, dan zou ik déze keuze maken.

Het voelt alsof ik moet kiezen tussen mijn beste vrienden. 

Verschrikkelijk!

Je kiest toch ook niet wie van je kinderen je het liefste vindt?

Jullie wilden met mij in onderhandeling!
Naarmate de week vorderde, kwamen er nog meer reacties binnen. Ik genoot van jullie gepassioneerde schrijfsels en pogingen tot onderhandelen:

Laat me er gewoon nog drie toevoegen.

Kan ik niet een bonus-elpee toevoegen?

Ob-La-Di en Revolution 9 hoef ik niet, dan kom ik op 28 en dan hou ik op met schrappen.

Een gevalletje Kill Your Darlings!

The Light Album

Dit is vloeken in de kerk

Wat een pijnlijke exercitie

Wat deed het jullie pijn en wat was het tegelijkertijd prachtig om dit allemaal terug te lezen. Want wat spreekt hier veel liefde uit, voor die gekke, bonte verzameling Beatlesliedjes uit 1968.

Wat waren jullie favorieten?
Als ik nu heel goed met getallen en statistieken was, dan kon ik hier allerlei keiharde conclusies delen over jullie keuzes. Dwarsverbanden, correlaties, top zoveels per provincie en ga zo maar door. Maar daar heb je me nu precies op mijn zwakke punt. Ik ben behoorlijk getallenblind, dus daar kom ik niet goed uit. Wat ik analytisch wél aankon, was het turven van alle nummers die jullie kozen. Op basis daarvan kan ik hier de meest populaire tracks van The White Album delen. Dat is natuurlijk al best interessant. Want wat waren jullie favorieten? En van welke nummers namen jullie dus afscheid? Mag ik jullie daarom met trots ons gezamenlijke favoriete White Album presenteren? Van de meeste stemmen, naar de minste.

1. While My Guitar Gently Weeps

2. Blackbird

3. Dear Prudence
4. Back In The USSR

5. Martha My Dear

6. Glass Onion

7. Julia

8. Mother Nature's Son

9. Happiness Is A Warm Gun

10. Helter Skelter

11. Sexy Sadie

12. I Will

13. Birthday

14. Everybody's Got Something To Hide Except Me And My Monkey

15. Revolution I

De liedjes die het nét niet haalden, waren I'm So Tired en (met elk evenveel stemmen)