Another Year Over: mijn terugblik op een bijzonder jaar als Beatlesblogger

Wat doen jullie deze dagen? Moet er nog gewerkt worden, of genieten jullie van een paar vrije dagen? Staat de Top2000 aan en denken jullie ook een beetje terug aan het jaar dat achter je ligt? Dat laatste doe ik zeker en daarbij denk ik natuurlijk aan wat 2018 me, als Beatlesblogger, gebracht heeft. Een heleboel, kan ik wel zeggen.

McCartney aan de IJssel: met Matthijs van Nieuwkerk

51 blogs en een niet aflatende stroom aan Beatlesnieuws

Allereerst telde ik het aantal blogs dat ik dit jaar voor jullie schreef. Dat zijn er, inclusief deze, 51 geworden. Het jaar had iets meer weken, maar ik ging er in maart even tussenuit in verband met een verhuizing. Gelukkig bleven jullie trouw wachten en trok de blog over Paul McCartneys pareltje Junk, later die maand, een groot aantal lezers. Trouwens net als de blog over McCartneys nu al legendarische Carpool Karaoke en alles dat ik schreef rond de release van The White Album en Pauls nieuwe plaat Egypt Station. Want wat er gebeurde er veel rond The Beatles in 2018. Poeh! Los van de heruitgave van The White Album en nieuw werk van McCartney, kregen we ook nog eens de Imagine-box (en een prachtig boek) uit het Lennon-kamp, twee Archive Collection-boxen (Wild Life & Red Rose Speedway) van McCartney en waren The Beatles vrijwel continu in het nieuws, al was het alleen al omdat Ringo Starr kwam optreden in Assen.

Vertellen op Radio 1 en op ontdekkingstocht door Hamburg

Mijn persoonlijke Beatlesjaar was ook echt bijzonder te noemen. In februari gaf ik met Jan Cees ter Brugge in de Deventer Schouwburg een lezing over The White Album, op de avond waarop The Analogues de plaat in onze Koekstad live kwamen spelen. In april mocht ik in het Radio 1-programma Dit Is De Nacht vertellen over de break-up van The Beatles. Dat was die week precies 40 jaar geleden. Sjonge, wat vond ik dat gaaf om te doen. De maand juni bracht me in Hamburg. Samen met Wibo Dijksma, Michiel Tjepkema en Jan Cees ter Brugge van de Fab4Cast doorkruiste ik de havenstad, in de voetsporen van The Beatles. Het leverde een blog-drieluik en een sfeervolle podcast op, waar we ontzettend veel mooie reacties van lezers en luisteraars op kregen. Het zette een aantal van jullie zelfs aan om zélf naar Hamburg te gaan. Gaaf! Hoogtepunt van die trip was het bezoek aan de zolderetage waar Astrid Kirchherr de befaamde foto's van John Lennon en George Harrison maakte. Ik krijg weer kippenvel als ik terugdenk aan het moment waarop we de trappen van het pand beklommen. Het concert van Ringo, waarvoor we aanvankelijk naar Hamburg gingen, werd afgelast, maar achteraf voelde dat voor mij als een 'minor detail'.

Hamburg, juni: al podcastend op zoek naar de slaapplaats
van The Beatles, achter het filmdoek van de Bambi Kino.

McCartney aan de IJssel en een tipje van de sluier in de Wisseloord Studio's

In de eerste week van augustus is het altijd feest in de boekenstad Deventer. Aan de vooravond van de Boekenmarkt, vond dit jaar McCartney aan de IJssel plaats. In ons gave café/poppodium De Hip kookte de kelder van creativiteit en muzikaliteit tijdens dit eerbetoon aan Paul McCartney. Zelf werd ik geïnterviewd door Matthijs van Nieuwkerk over het korte bezoek dat de familie McCartney in de zomer van 1976 aan Deventer bracht. Dat bezoek had alles te maken met het verschijnen van een fotoboek van Linda McCartney. Vandaar de link met Deventer Boekenstad! Het was een geweldige avond. Wat volgde was de White Album-luistersessie in de Wisseloord Studio's in Hilversum. Met een select gezelschap van muziekjournalisten mocht ik in oktober alvast een aantal tracks van de grote jubileumbox horen, die een maand later zou verschijnen. Ik herinner me nog de haast sacrale sfeer, in een halfverduisterde studio, waarin we ineens The Beatles hun Esher Demo's hoorden spelen, alsof ze naast ons stonden.

Oktober: Wisseloord Studio's, Hilversum

Een prachtige avond rond The White Album

Tijdens de BeatMeet in oktober spraken Jan Cees en ik (dit keer wat uitgebreider) over The White Album, temidden van een behoorlijke club toehoorders, waaronder veel vaste lezers van de blog en luisteraars van de Fab4Cast. Het was erg leuk om in Leiden met een aantal van jullie kennis te maken. Vervolgens werd het november en verzamelden we ons in de mooie theaterzaal van Het Wilde Westen in Utrecht met een groot aantal liefhebbers rond de release van The White Album. De box kwam uit en wij vierden de iconische dubbelaar met verhalen van Stijn Fens, Frank de Munnik en Piet Schreuders, muziek en een masterclass van Yorick van Norden én een live podcast van de heren van de Fab4Cast.

Stijn Fens las zijn ontroerende en persoonlijke column over The White Album voor
(al deze foto's: Ramón Dorenbos)

Piet Schreuders vertelde over zijn fascinerende onderzoek naar foto's en Beatleslocaties, waarover hij een Furore-special uitbracht. Koop dat magazine!

Eindelijk ontmoette ik Yorick van Norden eens. Hij gaf een masterclass over The White Album.
Het was alsof we elkaar al jaren kenden, vonden we beiden.

Michiel Tjepkema en Wibo Dijksma ontpopten zich als een zeer inhoudelijk én humoristisch presentatie-duo

Verhalen vertellen rond The White Album, met Jan Cees ter Brugge

Wat was dat een prachtige en inhoudelijk mooie avond. Het voelt goed om inmiddels deel uit te maken van een club Beatlesliefhebbers waarin ieder zijn eigen rol en expertise heeft. We vullen elkaar aan en zijn in staat samen iets heel moois rond onze favoriete band neer te zetten. Dat smaakt naar veel meer. Onze gezamenlijke poging om Hey Jude wat hoger de Top2000 in te stemmen, mislukte. Toch was het geweldig om te zien hoeveel mensen gehoor gaven aan onze oproep. Bedankt daarvoor!

2018: de geboorte van Anne Hurenkamp Media

Los van al dat schrijven over The Beatles, vond ik in 2018 mijn 'pen' meer dan ooit. Binnen mijn functie bij Hogeschool Saxion ontstond meer ruimte om mooie achtergrondverhalen en interviews te mogen schrijven over waar studenten, docenten en onderzoekers zich bij onze hogeschool mee bezighouden. Ook besloot ik een paar weken geleden om naast mijn werk bij Saxion mijn eigen bedrijf op te richten: Anne Hurenkamp Media. Naast het schrijven in opdracht, heb ik daarmee nog een ander plan. Mocht je nieuwsgierig zijn, houd me dan via de website of social media in de gaten.

And in the end...

Dan is het nu tijd om heel even gas terug te nemen en dankbaar te zijn. Die dankbaarheid spreek ik hierbij ook graag uit. Lieve lezers, bedankt voor het zeer trouwe meelezen het afgelopen jaar. Dank jullie ook voor alle feedback, aanvullingen, of vaak ook gewoon een fijne reactie op een column. Het is zo gaaf om te merken dat ik mijn blogs niet in een 'zwart gat' gooi, maar dat jullie echt meelezen. Ik zou het geweldig vinden als jullie dat blijven doen. Net als luisteren naar die sfeervolle en interessante afleveringen van de Fab4Cast, die met zoveel kunde en liefde worden gemaakt door Wibo, Michiel en Jan Cees. Ik wens jullie een mooie jaarwisseling en een heel goed, gezond en liefdevol 2019. Op naar een nieuw Beatlesjaar, dat veel moois gaat brengen. Misschien moeten jullie de avond van 1 november 2019 alvast even vrijhouden, als Deventer voor jullie een te bereizen locatie is. ;-) 

Dan groet ik jullie nu, vanachter mijn schrijftafel. Graag tot snel.

Another year over, a new one's just begun!

Wonderful Christmastime: de kerstplaat die Paul McCartney geen windeieren legde

Wat moet Paul McCartney gedacht hebben, toen hij in augustus 1979 in zijn studio op het platteland van Sussex aan het experimenteren sloeg met een kerstliedje? We weten natuurlijk allemaal dat de grootste kersthits ergens gedurende het jaar worden opgenomen. Echt niet onder de kerstboom, waar wij ze uiteindelijk horen. Het lijkt me trouwens nog niet zo eenvoudig om je als muzikant in kerstsferen te wanen, terwijl de mussen bij wijze van spreken van het dak vallen. Ook McCartney ging in de zomer de uitdaging aan en kwam in november 1979 op de proppen met Wonderful Christmastime, een nummer dat we de afgelopen weken zelfs weer even in zijn live-set tijdens de Freshen Up-tour zagen opduiken.

Speelse synthpop en het geluid van 1979

Voor McCartney was Wonderful Christmastime eigenlijk een toegift van de sessies voor zijn tweede echte soloalbum, McCartney II, die hij in juni en juli thuis in Engeland en Schotland hield. De plaat zou pas in mei 1980 verschijnen, nadat Paul in januari eerst in een hachelijk avontuur verzeild raakte in de Japanse gevangenis. Maar zo ver was het nog niet in de zomer van 1979, toen Macca er in zijn thuisstudio op los experimenteerde met synthesizers, keyboards en allerlei aanverwante elektronische snufjes. Geïnspireerd door New Wave en synthpop draaide Paul een speelse plaat in elkaar. Die speelsheid zette hij door in de kerstsingle, waarbij hij toch op een knappe manier het geluid van 1979 wist te combineren met de nostalgie die een kerstsingle ook uit moet stralen.

Paul McCartney in de zomer van 1979 in zijn thuisstudio

De Amerikanen hadden even tijd nodig

In Engeland kon men McCartneys vrolijke meezinger wel waarderen. Wonderful Christmastime, met op de B-zijde het al in 1975 opgenomen Rudolph The Red Nosed Reggae, bereikte de zesde plaats in de hitparade. In de VS moest Paul het met een zeer magere Top 100-notering doen. De plaat bleef steken op nummer 83. Nieuwe en veel hogere noteringen in de VS scoorde Paul in 1984 en 1996 met Wonderful Christmastime. Blijkbaar hadden de Amerikanen even tijd nodig het deuntje, dat best nog wel aardig in elkaar zit, te omarmen.

De video laat de leden van Wings zien

Hoewel Paul Wonderful Christmastime in zijn eentje opnam, verschenen de leden van Wings wel in de video die bij het nummer gemaakt werd. De vrolijke beelden werden geschoten in The Fountain Inn, een 16e-eeuwse pub in het dorpje Ashurst en in een theater in Eastbourne waar Wings repeteerde voor de tour van 1979. We zien de laatste line up van Wings, met Denny Laine, Laurence Juber en Steve Holley. De band zou ergens begin 1981 uit elkaar vallen. Voorgoed.

De 2016-versie klinkt nog steeds hartstikke goed

Hoewel de plaat alweer bijna 40 jaar oud is, klinkt hij heel wat minder gedateerd dan menig ander kerstnummer. Waar zit hem die frisheid in? In het ontbreken van een politieke of religieuze boodschap, misschien? Toch kan het natuurlijk altijd eigentijdser. Twee jaar geleden nam de populaire Amerikaanse talkshow-host Jimmy Fallon een coole nieuwe acapella-beat box-versie op, samen met de hiphop-groep The Roots en de cast van de animatiefilm Sing. Paul zingt zelf naar hartelust mee:

Lucratief liedje

Ik hoorde de plaat de afgelopen weken heel vaak. In de hal van Hogeschool Saxion, waar ik werk. Op de radio, in de Deventer winkelstraten. Er was geen ontkomen aan. Vond ik het erg? Eerlijk gezegd niet. Ik hoor het kleine, grappige liedje liever dan het het kerstgeweld van Mariah Carey of het gecroon van Michael Bublé. Maar over smaak valt niet te twisten natuurlijk. Wonderful Christmastime legde McCartney geen windeieren. Door coverversies en royalties verdient hij er jaarlijks nog steeds een slordige 400.000 dollar mee. Ik geloof dat ik mijn gitaar maar eens pak om ook wat te schrijven. Lieve lezers, ik wens jullie allemaal goede kerstdagen toe. Doe wat moet en geniet waar het kan. ;-)

Hoe John Lennon en Paul McCartney de eerste fotosessie van The Beatles saboteerden

Hoe vaak zouden The Beatles tijdens hun bestaan als band voor de fotocamera's hebben gestaan? Dat moeten honderden, zo niet duizenden keren zijn geweest. Het hoorde erbij. Sessies voor albumcovers, tijdschriftartikelen of ter promotie van hun films...er werd wat afgeklikt. Eén keer moet de eerste keer geweest zijn, dacht ik deze week. En wanneer was dat dan? Op een zondagochtend in december 1961 in Liverpool. Een reconstructie.

De foto's van Kirchherr en Vollmer waren niet geschikt

Wat kunnen we onder een fotosessie verstaan? Al vroeg in hun bestaan, nog met drummer Pete Best in de gelederen, werden er de nodige foto's van The Beatles gemaakt. Met name in Hamburg, door hun vrienden Astrid Kirchherr en Jürgen Vollmer. De kunstenaars waren handig met de camera en de muzikanten uit Liverpool een dankbaar oefenobject. Ergens gingen deze officieuze sessies echter over in een officieel moment. Namelijk de dag waarop manager Brian Epstein zijn jongens vroeg om naar een studio met een geboekte fotograaf te komen. Dat moment was op zondag 17 december 1961.

Marrion en Epstein kenden elkaar

Albert Marrion (1899-1989) was niet de eerste de beste fotograaf in Liverpool. Tijdens de Tweede Wereldoorlog fungeerde hij als een soort stadsfotograaf en legde hij zijn gebombardeerde woonplaats aan de Mersey vast. Marrion had twee fotostudio's. Eentje aan Smithdown Place, bij de rotonde van Penny Lane en één aan de overzijde van de rivier, in Wallasey. Volgens een aantal bronnen op internet maakte Marrion foto's bij het huwelijk van Brians broer Clive. Zo zouden de Beatlesmanager en de fotograaf in contact zijn gekomen. Ik vraag me af of dit verhaal klopt, omdat ik (toch even checken) 14 september 1963 als trouwdatum vond voor Clive Epstein en Barbara Mattison. Mark Lewisohn legt deze relatie dan ook niet, maar meldt in zijn lijvige standaardwerk All These Years wel dat Marrion al eerder eens wat foto's van Brian zelf had gemaakt. De twee kenden elkaar dus en zodoende kreeg Marrion, die overigens wel degelijk huwelijksfotograaf was, de opdracht. 

Een advertentie van de fotograaf, waarin de adressen van zijn twee
studio's te zien zijn.

Er moest snel een goede bandfoto komen

Brian Epstein was begin december manager geworden van The Beatles en had behoefte aan een representatieve bandfoto. Eentje waarop de vier netjes poseerden en allemaal duidelijk in beeld stonden. De recente foto's uit Hamburg bevatten Stuart Sutcliffe, die de band inmiddels verlaten had, en Pete best was niet overal zichtbaar. Dus sommeerde Brian de The Beatles om zich op zondagochtend 17 december 1961 te melden op het adres 268, Wallasey Village in de gelijknamige plaats. En of ze hun instrumenten wilden meenemen. De bandleden baalden er vast van dat ze op zondagochtend de Mersey moesten oversteken en niet terecht konden in de fotostudio bij Penny Lane. Marrion, die wellicht ook niet zo veel trek had om op zondag te werken, koos de locatie die het dichtst bij zijn woonhuis in Birkenhead lag. Geef hem eens ongelijk.

Het pand van de fotostudio zoals het er nu uitziet: Bella Pizza

Marrion had geen zin om The Beatles te fotograferen. Zijn compagnon ook niet.

Het lijkt ook niet waarschijnlijk dat Albert Marrion er verder erg op zat te wachten om vier in het leer gehulde, smoezelige jongens voor zijn lens te treffen. Het zou niet lang meer duren voor Epstein zijn talenten in nette kostuums hees, maar zo ver was het nog niet. Brian vroeg Marrion de foto's toch te maken. Ze zien er misschien wat rommelig uit, maar het zijn aardige jongens, vertrouwde hij de fotograaf toe. Marrion had nog een ultieme poging gedaan zijn compagnon, Herbert Hughes, de foto's te laten maken, maar die wilde werkelijk niets met de beatgroep te maken hebben. Dus nam Marrion de camera zelf ter hand.

John Lennon haalde het bloed onder de nagels van de fotograaf vandaan

De al wat oudere, kalende fotograaf ergerde zich tijdens de sessie met name aan de brutale John Lennon, die hem plagend Curly bleef noemen. Marrion herinnerde zich hoe John en Paul onophoudelijk grappen maakten, waardoor het niet meeviel een aantal professionele foto's te schieten. George Harrison gedroeg zich netjes en Pete Best zei nagenoeg niets. Brian Epstein instrueerde de jongens om serieus in de lens te kijken. Paul McCartney vertelde jaren later in een interview dat John en hij het maar onzin vonden dat Marrion bleef klikken. Het onervaren stel ging er vanuit dat er gewoon één publiciteitsfoto gemaakt zou worden. Dan kon er tussendoor best een beetje gekeet worden. Marrion moet blij geweest zijn toen de sessie er op zat en hij terug kon naar Birkenhead om van zijn zondagsrust te genieten.

Marrion gooide dertien mislukte negatieven weg

Een paar dagen later zagen de fotograaf en de manager elkaar weer. Brian had er op aangedrongen dat Marrion het resultaat van de sessie snel zou afdrukken. De behoefte aan een goede foto was urgent. De fotograaf had dertig foto's geschoten en zeventien kiekjes als 'bruikbaar' gemarkeerd. De overige negatieven met gekkigheid gooide hij weg. Achteraf gaf hij toe dat dat geen handige zet geweest was, maar wat kon een fotograaf in december 1961, met een stel idioten voor zijn lens, nu werkelijk vermoeden?

Brian Epstein, 1961

Een meisje van 18 kreeg als eerste de foto te zien

Brian koos uiteindelijk één foto als De Publiciteitsfoto. Eén van de eerste personen die de officiële plaat te zien kreeg, was een 18-jarig meisje dat net als freelancer was begonnen te schrijven voor het Liverpool Weekly News en de Melody Maker. Ze ontving een brief van Epstein met de foto, een nog geïmporteerd exemplaar van de single My Bonnie (die tegen Kerst ook in Engeland zou verschijnen), geboortedata en contactgegevens van de vier Beatles én twee overgetypte artikelen uit Mersey Beat. In zijn brief schreef Epstein de jonge journaliste dat The Beatles zojuist de Mersey Beat Poll hadden gewonnen, waarbij ze Gerry and The Pacemakers, The Remo Four en Rory Storm and The Hurricanes nipt achter zich gelaten hadden (volgens mij bleek uit latere tellingen dat The Beatles helemaal niet gewonnen hadden. Daarover kun je alles lezen in het boekje dat Tom Egbers over Rory Storm schreef).

Stikken van het lachen

De bewuste foto verscheen op 4 januari 1962 op de cover van Mersey Beat. Fotograaf Albert Marrion drukte op 27 februari 1962, opnieuw op verzoek van Brian Epstein een zogenaamde Master Print van de foto af. Deze fungeerde als origineel voor de handtekeningenkaarten die Epstein wilde laten drukken. Op 14 maart bestelde hij 1000 stuks, waarvan er in de loop der jaren nog een aantal, gesigneerd en wel, opdoken. Wat zou Albert Marrion later gedacht hebben, toen hij naar de foto keek die wereldberoemd zou worden? Ik denk dat hij Lennon en McCartney nog steeds hoorde stikken van het lachen, terwijl hij voor de zoveelste keer afdrukte.

Think For Yourself: over venijn, een vernieuwende fuzzbass en de deodorant van John Lennon

Ik stink ook nog eens. Ik wacht al de hele tijd tot iemand er iets van zegt. Met woorden van die strekking wachtte John Lennon op maandag 8 november 1965 geduldig bij één van de zangmicrofoons in de Londense EMI Studio's tot de geluidstechnicus de band goed had staan. Er moest namelijk gezongen worden. Driestemmig. Het is waarschijnlijk de deodorant die je gebruikt, antwoordde Paul McCartney droog. George Harrison gniffelde mee, maar was misschien ook wel wat gespannen. Het kwam nog niet zo vaak voor dat er een nummer van hem opgenomen werd.

Rubber Soul-sessies: oktober-november 1965

Er waren nummers nodig

Won't Be There With You. Het was nog maar de werktitel van wat uiteindelijk Think For Yourself zou worden. In oktober en november 1965 zaten The Beatles midden in een marathonsessie voor wat hun alom geprezen Rubber Soul-album zou worden. De plaat moest begin december al verschijnen, mooi op tijd voor de kerstinkopen, dus er zat behoorlijk wat druk op de ketel. Er waren nummers nodig en Harrison bracht er twee in, want een maand eerder werd zijn compositie If I Needed Someone al vastgelegd. Think For Yourself was anders, een tikkie venijniger misschien wel, zoals de titel al doet vermoeden. 

5 dagen eerder, op 3 november 1965

Rechtstreeks richting de luisteraar

In Think For Yourself richtte George zich rechtstreeks, op kritische en licht superieure wijze tot zijn luisteraar. Met zijn pleidooi voor onafhankelijk denken en handelen, legde hij dan ook de verantwoordelijkheid direct bij die luisteraar neer. Net als Bob Dylan in diens prachtige maar ook scherpe Positively 4th Street, dat kort daarvoor als single was verschenen. The Beatles waren heavy into Dylan en diens invloed was haast voelbaar op het materiaal voor Rubber Soul. Weg zoete teksten, allemaal bij de les:

Although your mind's opaque

Try thinking more if just for your own sake

The future still looks good

And you've got time to rectify

All the things that you should

(Think For Yourself)

You got a lotta nerve

To say you got a hand to lend

You just wanna be

On the side that's winning

You say I let you down

You know it's not like that

If you're so hurt

Why then don't you show it?

(Positively 4th Street)

Een hele interessante overdub

Tijdsdruk zorgt meestal voor effectief handelen. Zo ook op de eerste dag van die werkweek in november. Terwijl Engeland na toch al niet zo'n beste zomer op de eerste sneeuwvlokken afstevende, legden The Beatles de basis van Think For Yourself in één take vast. Interessant aan het nummer was de toonsoort, waarschijnlijk intuïtief laverend tussen Gmajeur en Gmineur. Daar werden vervolgens een aantal overdubs aan toegevoegd, waarvan er eentje wel heel bijzonder uitpakte. Paul McCartney sloot de Rickenbacker 4001S-bas, die hij inmiddels bespeelde, aan op een zogenaamde fuzzbox. De Tone Bender, zoals het ding heette, was dat jaar nieuw op de markt gekomen en behoorlijk in zwang geraakt. 

Een advertentie uit die periode voor de Tone Bender

McCartney en zijn Rickenbacker

Overstuurd ongelukje

Het overstuurde basspel van McCartney domineert Think For Yourself. Naast de driestemmige zang trouwens, dat mag ook gezegd worden. Dat vervormde basgeluid was toch wel redelijk nieuw te noemen in de popmuziek. De Stones deden het met een gitaar op Satisfaction. George Harrison ontkende dat dát de inspiratie voor het bas-experiment was en verwees juist naar het nummer Zip-A-Dee-Do-Dah. Op dit oudje dat drie jaar eerder door Phil Spector voor Bob B. Sox & The Blue Jeans geproduceerd werd, kreeg de sologitaar bij toeval een overstuurd geluid. Een ongelukje in de studio, met een interessant effect [video, vanaf 1:23].

De tape liep mee voor de opname van de Kerstboodschap

Dat we al die gezellige smalltalk over John Lennons deodorant nog kunnen horen, heeft een reden. In november moest er ook weer een kerstsingle worden voorbereid. Elk jaar stuurden The Beatles een kerstboodschap, per 45 toeren-plaatje, naar de leden van de Engelse fanclub. Nu de band zo enorm druk geworden was, liet George Martin een geluidstechnicus op die 8ste november alvast een extra microfoon klaarzetten in de studio. Hij liet fly on the wall-opnames maken van het opnameproces van die dag, in de hoop daar een aantal goede quotes uit te kunnen gebruiken. Het leverde prachtig materiaal op, waaruit vooral blijkt hoe zeer Lennon en McCartney ook qua humor aan elkaar gewaagd waren. Ondertussen horen we hoe de meerstemmigheid van Think For Yourself losjes wordt doorgenomen. En ja, die opmerking over de deodorant zit er ook in. Als je tenminste het geduld kunt opbrengen van dit wat langere [fragment] te genieten. Ik laat de keuze aan jou. Think For Yourself. ;-)

Waarom we Hey Jude van The Beatles dit jaar de Top 10 van de Top 2000 in willen stemmen

De Top 2000-stemweek begint vandaag. Voor mening muziekliefhebber toch altijd weer een mooi moment om zijn of haar eigen lijstje met favorieten vast te stellen. Ik doe er ook graag aan mee en ik moet zeggen dat ik het juist leuk vind om niet elk jaar op hetzelfde lijstje uit te komen. Soms hoor je gedurende het jaar wel eens een nummer waarvan je denkt: "Ah, die was ik helemaal vergeten, deze zou echt wel in mijn lijst thuishoren." Kortom: we wikken en wegen en ik hoop dat jullie er, net als ik, veel plezier aan beleven om weer met een fijne lijst voor de dag te komen. De onvermijdelijke vraag daarbij is natuurlijk: op welke Beatlesnummers stemmen jullie eigenlijk? Want met The Beatles en de Top 2000 is natuurlijk wel iets bijzonders aan de hand.

In 2015 stemden we massaal Imagine naar de nummer 1-positie

Ons favoriete bandje is natuurlijk al jaren de hofleverancier van de Top 2000. Met maar liefst 37 noteringen in de meest recente editie blijven ze The Rolling Stones (28) en Queen (25) ruimschoots voor. Als je daar ook nog eens het solowerk van The Fab Four bij optelt (inclusief Wings en The Traveling Wilburys), kwam je vorig jaar op 46 platen waarop een (ex-)Beatle te horen is. Dat is en blijft een indrukwekkend aantal. De hoogste positie die een Beatle ooit in de Top 2000 bereikte was natuurlijk John Lennon. Met de zinloze aanslagen in Parijs nog vers in het geheugen, stemde Nederland in december 2015 massaal op Imagine. Het beeld van de Parijzenaar die daags na de aanslag Imagine op een vleugel bij de Parijse concertzaal Bataclan speelde, heeft velen er toe bewogen om hun gevoelens van onmacht te vertalen in een stem op John Lennons vredesboodschap.

Het aantal Beatlesnummers in de Top 2000 slinkt

Als we naar het aantal Beatlesnummers in de Top 2000 kijken, zien we dat The Fab Four nog steeds oppermachtig zijn, maar een overzicht dat ik op Wikipedia vond, laat wel zien dat het aantal Beatlesnummers in de Top 2000 slinkt. Ik zie ook dat Queen de positie van The Rolling Stones nadert en ik vermoed dat Queen, mede door de recent uitgebrachte film over het leven van Freddie Mercury, zomaar de Stones eens voorbij kan streven in de editie 2018. We gaan het zien. 

Verdienen The Beatles geen Top 10-notering?

Vorig jaar brachten The Beatles het 't verst met Hey Jude, dat (slechts) de 61ste plek bereikte, gevolgd door Let It Be (79) en Yesterday (87). Hoewel dit trio van nummers gevolgd wordt door nog 34 Beatlesnoteringen, hebben we hier natuurlijk wel een beetje de kern van de zaak te pakken: zóveel nummers van The Beatles zijn bij zóveel mensen geliefd, dat er een enorme spreiding ontstaat in het aantal stemmen dat ze krijgen. En 37 liedjes de Top 2000 in stemmen blijft prachtig, maar het is tegelijkertijd ook jammer dat Hey Jude als best scorende Beatlesnummer "slechts" die 61ste plek haalt. En dat vind ik tóch jammer. Eigenlijk verdient een nummer van The Beatles op zijn minst een Top 10-notering. Het kan toch niet waar zijn dat de laatste uren van de Top 2000, op Oudjaarsavond gewoonweg níet meer over The Beatles gaan? Ik kan dat toch lastig verkroppen, alle mooie andere muziek ten spijt.

Hey Jude is dit jaar 50 jaar oud: een prachtig jubileum

Houd ik van campagnes, om een bepaald nummer de hoogste regionen in te stemmen? Niet echt. Iedereen moet stemmen op de platen die hem na aan het hart liggen. Dat ga ik ook doen. Toch ga ik zelf dit jaar ook op Hey Jude stemmen. Je mag tegenwoordig zo'n lange lijst met liedjes insturen, dat er voor Hey Jude ook echt een plekje is in mijn lijst. Ik doe het om diverse redenen: omdat The Beatles weer de Top 10 in moeten, omdat ik het een geweldig eerbetoon vind aan het jubileumjaar van The White Album (waar Hey Jude voor mij onlosmakelijk mee verbonden is) en omdat het nummer de tijdloze en epische kwaliteit heeft die hoort bij een hoge notering in de Top 2000. Van ons aller Stijn Fens weet ik dat het zijn favoriete Beatlesplaat is. En eigenlijk laat Hey Jude geen Beatleszieltje onberoerd. Het is het nummer dat Paul McCartney schreef over de zoon van John Lennon, maar óók over zichzelf. Daarnaast herkende ook John Lennon zichzelf nog eens in Pauls compositie. Dat geeft Hey Jude naast die grootste, epische kwaliteit, juist ook weer een heel persoonlijk karakter. Het nummer staat symbool voor de grotere veranderingen die het duo John Lennon en Paul McCartney in hun persoonlijke levens doormaakten in 1968. Het is tevens een lied dat overal ter wereld meegezongen wordt. Dat maakt het tot een universele hymne en daarmee een knappe compositie. Misschien is Hey Jude wereldwijd wel bekender dan Stille Nacht of de Negende Symfonie van Beethoven.

The movement you need....

Zullen we eens kijken wat er gebeurt en wat er mogelijk is met Hey Jude? Wie stemt er met mij mee om The Beatles weer in de hoogste regionen van de Top 2000 te krijgen dit jaar? Precies de plek waar we ze zo graag zien. The movement you need is on your shoulder...

Wat deden The Beatles eind 1968 toen de opnames van The White Album er op zaten?

Deze week was het dan echt 50 jaar geleden dat The White Album verscheen. Inmiddels hebben we allemaal al fijn kunnen genieten van de jubileumuitgave. Op lp, via de online streaming diensten of natuurlijk met de luxe cd-box. Wat deden The Beatles eigenlijk zelf in de laatste weken van 1968, toen hun maandenlange opnameklus er op zat?

John nam Julia op het allerlaatste moment voor The White Album op

De opnames voor The White Album gingen nog door tot in oktober. Zo werd er op donderdag 10 oktober nog gewerkt aan Piggies, Glass Onion en Why Don't We Do It In The Road. Op vrijdag de 11e vonden er saxofoon-overdubs plaats voor Savoy Truffle. John Lennon was de Beatle die als laatste een compleet nummer opnam. Op zondag 13 oktober. Helemaal in zijn eentje zong hij, zichzelf begeleidend op gitaar, het prachtige Julia. Nummer 32 van de lange reeks liedjes waaraan in het hart van het jaar 1968 gewerkt was. Het opnameproces ging over in het maken van mono- en stereomixen. Hoewel producer Chris Thomas, die George Martin verving, na het weekend nog wel even kort de toetsen beroerde voor Savoy Truffle, en er aan het nummer nog een paar gitaarloopjes en wat percussie werd toegevoegd, waren The White Album-sessies in de afrondende fase beland.

Ringo ging vakantie vieren op Sardinië en gaf zijn zegen voor de eindmix

Ringo had zin in vakantie en vertrok maandagochtend de 14e naar Sardinië. Hij gaf bij voorbaat zijn zegen over de eindmix. Een paar dagen later hield George Harrison het ook voor gezien. Hij stapte op het vliegtuig naar Los Angeles. John, Paul, George Martin, technicus Ken Scott en  tape operator John Smith bleven achter in de studio, belast met het mixen van de tapes en het bepalen van de volgorde waarin de liedjes op de plaat moesten komen. Not Guilty en What's The New Mary Jane vielen van de stapel en men kwam tot een voorlopige volgorde waarin de plaat aan de wereld gepresenteerd moest worden. De vier Harrison-nummers werden elk op een kant van de plaat gezet, de dierenliedjes op kant B, de snellere en ruigere nummers samen op kant C. Er werd voor gewaakt dat er niet twee liedjes van dezelfde componist na elkaar kwamen en de rest van de songs werd verder zo slim mogelijk verdeeld.

George zat bijna twee maanden in Californië

George Harrison vloog trouwens niet zomaar naar Los Angeles. Hij zou zeven weken in Californië blijven om met Apple-contractant Jackie Lomax te werken aan diens debuutalbum Is This What You Want? De demo van Sour Milk Sea die George aanvankelijk voor The White Album had opgenomen, werd doorgeschoven naar Lomax die er met hulp van Harrison een track voor zijn eigen album van maakte. [video]

George ontdekte in Amerika de synthesizer

Een ontmoeting tussen George en Moog synthesizer-expert Bernie Krause leidde tot het toevoegen van een aantal geluidseffecten aan Lomax' album. De Moog en alle klankkleuren die het instrument te bieden had waren een nog onontdekt fenomeen. Harrison was gefascineerd door deze nieuwe, elektronische vorm van muziek maken en sprak later die maand opnieuw af met Krause. Het duo nam de geluidscollage No Time or Space op [video]. Deze experimentele track zou een paar maanden later de A-kant vormen van Harrisons eerste solo-album, toepasselijk Electronic Sounds getiteld. George kocht een synthesizer in Amerika en nam het instrument mee terug naar Engeland. Het werd het instrument dat ingezet zou worden op het album Abbey Road.

Verrassingsoptreden in Smothers Brothers

Tijdens zijn verblijf in Amerika verraste George het live publiek van The Smothers Brothers Comedy Hour met een kort optreden. India-maatje Donovan was tevens te gast. De aankondiging dat er een Beatle in de show zou verschijnen, zorgde voor uitgelaten reacties, die George met zijn gebruikelijke bescheidenheid in ontvangst nam. In het korte interview werd de single Hey Jude/Revolution aangehaald. Het was 17 november en de wereld moest nog even wachten op The White Album. [video]

Paul gaf een telefonisch interview aan Radio Luxembourg

Terwijl Harrison zich verdiepte in nieuwe vormen van muziek maken en op de Amerikaanse tv verscheen, zat McCartney in zijn Londense woning aan Cavendish Avenue aan de telefoon met Tony Macarthur, een van oorsprong Australische disc jockey die voor Radio Luxembourg werkte. Het gesprek werd opgenomen en de volgende avond uitgezonden, als onderdeel van een twee uur durende special over The White Albun. Die uitzending was prachtig getimed, aan de vooravond van de album-release. Het gesprek is bewaard gebleven: [video]

John en Yoko bij de tandarts op de Nederlandse tv

En John en Yoko? Die werden begin december in de wachtkamer van hun tandarts in Knightsbridge, hartje Londen, geïnterviewd voor het Nederlandse VARA-jongerenprogramma Rood Wit Blauw. Terwijl John het eerste half uur met zijn mond open in de tandartsstoel lag, stond Yoko socioloog Bram de Swaan te woord. Het gesprek ging over de Fluxus-beweging waaruit Yoko's kunstprojecten voortkwamen en het pas verschenen Two Virgins-album, de plaat waarop John en Yoko naakt op de hoes prijkten. Voer voor sociologen, moet men bij de Nederlandse televisie gedacht hebben. Het materiaal werd pas enkele maanden later op Nederland 2 uitgezonden, op woensdag 15 januari 1969, tussen 21.25 en 22.05 uur. Op deze website kun je het interview in delen terugzien. Zou het ook nog in de VARA-archieven liggen?

John en Yoko met Bram de Swaan vanuit de wachtkamer van de tandarts

Two Virgins op BBC Radio

De Lennons sloten hun publieke optredens dat jaar af met Johns deelname aan het Rolling Stones-project Rock 'n' Roll Circus, waarvoor hij White Album-track Yer Blues ten gehore bracht. Ook stond hij met Yoko een BBC-interviewer van het programma Night Ride te woord. Een programma dat in de vroege en luisterluwe uren van de nacht een fragment van het experimentele Two Vigins-album uitzond. En zo sloten The Beatles een enerverend jaar af. Een jaar waarin ze zich terugtrokken in India, terugkwamen met een lading songs, een enorme hoeveelheid demo's opnamen en maanden lang in de studio aan hun dubbelalbum werkten. Een jaar waarin zowel John als Paul naar buiten trad met een nieuwe partner, George zich verder ingroef in Indiase spiritualiteit maar daarbij zeker ook zijn aardse interesses niet vergat en....een jaar waarin Ringo en Maureen Starkey zich met hun jetset-vrienden in Londen al feestend en dansend prima vermaakten. Niemand kon vermoeden dat 1969 een heftig jaar zou worden.

Ringo met fellow Liverpudlian Cilla Black

Waar horen we de invloed van latin music op de nummers van The Beatles?

Op de deluxe versie van de jubileumbox van The White Album die vorige week verscheen, vinden we een bijna vier minuten durende knotsgekke studio-jam met de titel Los Paranoias. De improvisatie gaat nergens over (en gaat ook nergens heen), maar amusant is 'ie wel. Hebben jullie 'm al beluisterd? Deze melige hint naar latinmuziek, riep bij mij de vraag op of de genoemde muziekstijl eigenlijk invloed heeft gehad op het repertoire dat The Beatles schreven. Eerder dit jaar had ik het al over John Lennons No Reply, dat ritmisch behoorlijk wat latin-trekjes vertoont. Er moet meer zijn.


Latin was best populair in de early sixties
Deze week leek het me dus aardig om eens een aantal songs uit het oeuvre van The Beatles op een rij te zetten die duidelijke latin-trekjes hebben. Nummers die The Fab Four in hun jonge jaren coverden en composities van hun eigen hand. Terwijl we dit weekend de temperaturen 's nachts richting het vriespunt zien gaan en we onze kachels wat hoger opstoken, is het best aantrekkelijk om op zoek te gaan naar het latingevoel in de muziek van The Beatles. Latin was best populair eind jaren '50 en begin jaren '60. Evenals de daar aan verwante calypsomuziek, trouwens. Menig exotisch ritme vond zijn weg in een popnummer: There is a rose in Spanish Harlem schalde uit de transistorradio's.

Met Lord Woodbine hadden The Beatles een exotische link
Tijdens de latin- en calypso-rage, die zeker niet aan Liverpool voorbij ging, moeten The Beatles de nodige exotische ritmes hebben gehoord. Was het niet via de radio, dan was het in de Liverpoolse clubs waar ene Harold Philips met zijn band speelde. Deze Lord Woodbine, zoals de beste man beter bekend was, werkte samen met Allan Williams, die op zijn beurt als een soort 'eerste manager' van The Beatles gezien kan worden. Philips vergezelde The Beatles op hun eerste reis naar Hamburg en het schijnt dat hij incidenteel wel eens percussie speelde tijdens de sets van de Fab Four. Kortom: exotische ritmes waren The Beatles niet vreemd. Een kleine zoektocht leidde me naar de volgende voorbeelden.

Lord Woodbine (links zittend) op de fameuze foto die op 16 augustus 1960
in Oosterbeek werd gemaakt. The Beatles waren onderweg naar Hamburg.

Three Cool Cats
Op 1 januari 1962 meldden zich vier piepjonge muzikanten uit Liverpool zich bij de Decca-studio's in West-Hampstead, Londen. Een beetje brak en vast ook wel nerveus. Manager Brian Epstein had het eindelijk voor elkaar dat zijn groep een heuse auditie voor Decca Records mocht doen. Brian bemoeide zich in die tijd met alle aspecten van het Beatles-imago. Dus ook met de setlijst van die dag. Hij zag er persoonlijk op toe dat Three Cool Cats gespeeld werd. Een nummer dat al enige tijd op het repertoire stond dat The Beatles, toen nog met drummer Pete Best, in The Cavern en allerlei zaaltjes in en rond Liverpool speelde. George Harrison zong dit latin-nummer dat in '58 door Leiber en Stoller werd geschreven en door The Coasters op de plaat werd gezet. Welke versie heb ik hier te pakken? Jullie kunnen het me vast vertellen:

Bésame Mucho
In tegenstelling tot Three Cool Cats kende Bésame Mucho wel een echte latin oorsprong. De Mexicaan Consuelo Velasquez schreef het in 1940. Het werd uiteindelijk het meest gezongen en gecoverde Mexicaanse popnummer aller tijden. Toen The Beatles dit zoete liedje aan het begin van hun bestaan op het repertoire zetten, was het al een echte klassieker. Bésame Mucho was in 1944 in twee films te horen en moet een aantal jaren de aandacht van Paul McCartney, die nogal van het klassieke big band- en Hollywoodrepertoire hield, hebben getrokken. McCartney kon de prachtige melodie dan ook als een ware 'crooner' zingen:

Till There Was You
In diezelfde categorie valt het al even zoetsappige Till There Was You dat in 1957 opdook in de musical The Music Man. Het nummer was eind jaren '50 en begin jaren '60 een aantal keren een hit en vond haast als vanzelfsprekend zijn weg op de setlist van The Beatles. Misschien inspireerde het de band qua feel uiteindelijk wel tot And I Love Her. Die connectie schiet me ineens te binnen.

I Feel Fine
De latin sloop ook af en toe in eigen composties van Lennon en McCartney. Dat zat hem bij I Feel Fine natuurlijk helemaal in het inventieve ritme dat Ringo Starr drumde. Toch was de groep vaak ook eerlijk over inspiratiebronnen. Paul McCartney zei ooit dat het ritme van What'd I Say van Ray Charles de feel van I Feel Fine stevig beïnvloed had. Het valt ook bijna niet te ontkennen. Zo inventief waren The Beatles hierin dus ook weer niet.

And I Love Her
1964 leek voor The Beatles wel het jaar van de latin. Ook in deze Lennon-McCartney original zit een duidelijke Zuid-Amerikaanse feel. Niet alleen door de percussie. Ook in de gitaarpartij die George Harrison componeerde en inspeelde. Hij leverde daarmee één van zijn eerste grote bijdragen aan een liedje van het songschrijversduo waartegen hij in die tijd nog maar nauwelijks op kon boksen. De melodie is even eenvoudig als effectief.

No Reply & Mr. Moonlight
Hoewel John dit nummer in 1964 in Tahiti schreef, is er aan de tekst en het arrangement weinig exotisch te beleven. Aan het ritme des te meer. We horen in het grootste deel van No Reply toch wel een latin groove. Ringo varieert daarhij fijn met de afterbeat op de snaredrum. Wie trouwens weet welk ritme we hier horen, mag het zeggen. Dat geldt ook voor de klassieker Mr. Moonlight, die naast No Reply een plekje kreeg op het Beatles For Sale-album.

Fantasie-Spaans op Sun King
Met het fantasie-Spaans op Abbey Road's Sun King in mijn achterhoofd, ben ik weer terug bij de gein die The Beatles op 16 september 1968 met Los Paranoias uithaalden. Niet alle vier de Beatles trouwens. Ringo Starr had een shaker in zijn hand, John Lennon tikte op een ander percussie-instrument en Paul was verantwoordelijk voor het gitaarspel en de bijbehorende vocale onzin. George Harrison hing elders uit. Gone Troppo, waarschijnlijk.

Wat kunnen we als luisteraars en muzikanten anno 2018 nog allemaal van The Beatles' White Album leren?

We mogen de Anniversary Edition van The White Album, die gisteren verscheen, toch wel de release van het jaar noemen. Hij is er. En hoe. Hoog tijd om met nieuwe oren de plaat, die velen van ons dierbaar is, te beluisteren. In volle glorie zijn nu te horen: de opgepoetste Esher Demo's, de outtakes met het ontstaansproces van de arrangementen in de studio en natuurlijk het geremixte album. Een plaat die in zijn nieuwe vorm krachtig en fris klinkt. Het stof is weggeblazen en The White Album komt er, zo blijkt, glorieus onder vandaan. Welke verzameling nummers klinkt na vijf decennia nog zó urgent, uitdagend, gevarieerd en relevant? Wat heeft The White Album ons als luisteraars en muzikanten anno 2018 te vertellen?

De nachtmerrie van het touren werd een psychedelische droom
The Beatles herhaalden zichzelf niet graag. Bewust of onbewust zette de band met elk nieuw album een enorme creatieve stap voorwaarts. Uit die snelkookpan van amper acht studiojaren borrelden dan ook een aantal zeer verschillende platen op. Tijdens het opnameproces van Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band schudden The Beatles eind 1966, begin 1967 de nachtmerrie van het touren als live-band van zich af. De vier vonden zichzelf als het ware opnieuw uit en lieten producer George Martin alle ruimte om de architect te zijn van hun rijk georchestreerde psychedelische droom.

Voorbij de grenzen van de beschikbare studioapparatuur
Met originele klankkleuren van dilruba's, tanpura's, sitars en -iets alledaagser misschien- buisklokken schilderden The Beatles hun muzikale wereld. Met inventieve technische experimenten met tapeloops, geluidscollages en tapesnelheden verlegden de vier en hun technische team de grenzen van wat de relatief eenvoudige viersporenmachines in de EMI Studio's konden verstouwen. Misschien om nog maar eens goed te benadrukken dat er vanaf Sgt. Pepper en Magical Mystery Tour, echt-geen-live-concerten-meer in zaten.


Rebelse reactie op de perfectie van Pepper
Maar The Beatles zouden zichzelf niet zijn als ze het amper een jaar later over een hele andere boeg zouden gooien. Opnieuw. Als rebelse reactie op de perfectie van Pepper was daar in november '68 ineens The White Album. Een ongelofelijke hoeveelheid nieuw materiaal dat werkelijk alle kanten op schoot. Een synthese van ongeveer alle muzikale stijlen die de westerse wereld rijk is. Van folk tot hardrock, van dixieland tot avant garde, van country tot middle of the road. En alles, misschien met uitzondering van Revolution 9, getuigend van een enorme aardsheid en directheid. Met de enorme hoeveelheid liedjes die The Beatles na hun India-avontuur voorhanden hadden, was er wellicht minder aandacht om alles tot achter de komma uit te werken en op te poetsen. Er moest opgenomen worden. Vastgelegd. En wel snel.

Niet de technische mogelijkheden maar de liedjes stonden centraal
Giles Martin, verantwoordelijk voor het samenstellen, remixen en remasteren van de White Album-box die gisteren verscheen, vertelde dat zijn vader moeite had met het loslaten van dat perfectionisme van Sgt. Pepper. De organische en wat chaotische manier waarop The White Album werd opgenomen, was niet de manier waarop hij graag met The Beatles werkte. George Martin moest loslaten en accepteren dat hij niet meer aan het roer stond. Dat deed hij wijselijk ook. In september '68 verliet Martin de sessies en liet hij The Beatles de plaat met een (deels) nieuw team afmaken. Het moet niet makkelijk zijn geweest voor de man die elke klank en elke seconde van een arrangement wilde afwegen. Het is fascinerend hoe The Beatles met de eenvoudige mogelijkheden van de in 1966/67 beschikbare viersporenmachines in de Abbey Road Studio's de technische mogelijkheden verlegden en amper een jaar later met de acht sporen-apparatuur die gedurende het opnameproces beschikbaar kwam, de nieuwe mogelijkheden niet eens volledig benutten. Het zegt iets over de geest waarin The White Album gemaakt werd. Blijkbaar stonden de technische mogelijkheden niet meer centraal. De liedjes des te meer.

The White Album is de blauwdruk van hoe we nu massaal naar muziek luisteren
Met die zeer diverse verzameling liedjes deden The Beatles iets waarmee ze hun tijd ver vooruit waren. Zonder dat ze dat zelf hadden kunnen beseffen, maakten John, Paul, George en Ringo met The White Album een blauwdruk van de manier waarop we nu naar muziek luisteren. Wanneer we onze muziek streamen, maken we playlists en kiezen we precies die nummers uit die we mooi vinden of die bij onze stemming passen. In 1968 was de Witte Dubbelaar ook al zo'n plaat waar je in kon grazen. Je destilleerde er je eigen rockplaat uit, of koos voor een McCartney-album, je selecteerde een unplugged-plaat met fingerpicking-nummers of een elpee vol humor. Dat deden we de afgelopen jaren ongetwijfeld zelf ook met die diverse verzameling liedjes. Juist deze plaat, die al 50 jaar uitnodigt tot grasduinen, belichaamt de huidige tijdgeest als geen ander album. The White Album is een playlist-plaat, die in geen enkel hokje te stoppen is. Daarmee is hij actueler dan ooit.


Hoe While My Guitar Gently Weeps nog steeds actueel voelt
Muzikant Felix White (what's in a name) van de Londense Indie-band The Maccabees vertelde deze week in een interview dat hij op jonge leeftijd, zittend op de achterbank van de auto van zijn ouders, voor het eerst kennismaakte met The White Album. De verzameling nummers kwam op hem als kind vooral sprookjesachtig over. Als volwassene beluisterde hij de plaat met hele andere oren en ontdekte hij er juist de

Hoe een bezoek aan Leiden me vorige week deed terugdenken aan de Beatlesdagen van vroeger

Vorige week zaterdag mochten Jan Cees ter Brugge en ik tijdens de najaarseditie van Beat Meet in Leiden ons verhaal over The White Album vertellen aan de aanwezige bezoekers. Ik was nog nooit op de Beat Meet geweest. Het is een kleine maar fijne verzamelaarsbeurs die al sinds jaar en dag wordt georganiseerd door Franck Leenheer. Franck handelt in zeer bijzondere (Beatles)platen. Al snuffelend tussen de kramen met elpees, cd's, dvd's, boeken en andere memorabilia, moest ik terugdenken aan de tijd waarin mijn vader mij meenam naar de Meervaart in Amsterdam. Op de zaterdag voor Pasen vond daar de jaarlijkse Beatlesdag plaats. Even was ik weer een jaar of 14.

Afgelopen zaterdag met Jan Cees én The White Album (foto: Ramón Dorenbos)

Rondstruinen tussen al het moois

Mijn vader, die mij zelf zijn liefde voor The Beatles had doorgegeven, nam me mee naar de hoofdstad voor het jaarlijkse evenement. Mijn broer en neef gingen ook wel eens mee. Wat had ik een lieve, geduldige vader. Hij liet ons naar hartelust rondstruinen tussen een grote hoeveelheid boeken- en muziekkramen. We konden in allerlei zaaltjes naar Beatlesfilms kijken, in het theater aanschuiven bij interviews met gasten en genieten van de bandjes die er optraden. Ik dwaalde door de Meervaart, genietend van al het moois.

Denny Laine, Alistair Taylor en May Pang

Bijzonder was het om te luisteren naar gasten als Denny Laine en Laurence Juber, die met Paul McCartney in Wings speelden, Alistair Taylor die de assistent van Beatlesmanager Brian Epstein was en naar May Pang die met John Lennon zijn Lost Weekend beleefde. Wij waren als kinderen diep onder de indruk van zo'n dag. We hoefden ook niet per se iets te hebben of te kopen. Het ging vooral om het beleven en het samenzijn met al die andere liefhebbers. Er was nog geen internet en van social media hadden we nog nooit gehoord. Er was dus ook nog geen mogelijkheid om een grenzeloze hoeveelheid beelden en muziek tot je beschikking te hebben. Dus moest je het van dit soort dagen hebben. Ik kan mijn vader, die we helaas al 12 jaar moeten missen, er nog heel altijd heel dankbaar om zijn, dat hij ons naar The Beatles bracht.

Met Denny Laine

Denny Laine

Met Laurence Juber (Wings)

 De blog als traditie op zondagochtend

Die herinneringen kwam dus boven, toen ik afgelopen zaterdag over de beurs wandelde en een aantal fijne gesprekken voerde met mensen die even bevlogen zijn over The Beatles als Jan Cees en ik. Terwijl ik genoot van het gitaarspel en de tweestemmige zang van Xavier Baudet en Andrew Vromans, raakte ik aan de praat met een aantal trouwe lezers van deze column. Het is traditie dat ik je verhaal op zondagochtend bij de koffie lees, vertelde iemand me. Sommigen waren zelfs speciaal voor ons White Album-college naar Leiden gekomen. Dat vond ik allemaal heel bijzonder om te horen. Ik vind dit dus een mooie aanleiding om iedereen eens heel hartelijk te bedanken voor het trouwe meelezen en voor de reacties en aanvullingen die ik regelmatig op de blog ontvang. Het doet me goed dat veel mensen plezier aan de verhalen beleven. Voor mij is dit een extra motivatie om verder te gaan met schrijven.

De Hamburg-aflevering heeft de reislust aangewakkerd

Het was trouwens ook erg leuk om te horen hoeveel mensen genoten hebben van de Hamburg-aflevering die ik samen met de heren van de Fab4Cast mocht maken. Sommigen hebben een bezoek aan Hamburg hoog op hun lijstje staan. En het gaat er ook echt van komen, begreep ik van een aantal lezers en luisteraars. Mooi, misschien hebben we jullie wel dat extra zetje gegeven op deze manier. Voor wie ons Hamburg-avontuur gemist heeft:

Alles is veranderd, behalve...

Die grote Beatlesdagen bestaan niet meer. De tijden zijn ook veranderd. We staan op een andere manier met elkaar in contact. Via internet is alles te bekijken en te bestellen. Via social media wisselen we onze ervaringen uit, stellen we elkaar vragen en geven we antwoorden, podcasten en schrijven we over wat ons bezighoudt. Wie kon destijds, in de Meervaart in Amsterdam, bedenken dat we ons in het nieuwe millennium op een hele nieuwe manier rond die Beatles zouden verenigen? Alles is veranderd, behalve onze liefde voor de Fab Four. En behalve de Beatles zelf. The Beatles zijn The Beatles zijn The Beatles gebleven. En hoe lang dat nog door zal gaan....? Ik kan het niet overzien. 

Met May Pang....one handshake away van John Lennon.
Let even niet op de mode en haardracht van eind jaren '80 hè  ;-)

Alistair Taylor

Wat zijn jullie eigen herinneringen?

Als puber ben ik denk ik een jaar of vier aanwezig geweest, destijds bij die Beatlesdagen. Onder jullie zijn er vast velen die daar ook bij waren. Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe die dagen ontstaan zijn, waar ze nog meer plaatsvonden, welke gasten er door de jaren heen zijn geweest. Ik was er zelf in de periode 1988-1991,  tussen mijn 12e en 15e. Hoe zou het na die tijd allemaal zijn verder gegaan? Vertel me erover, en ook over jullie eigen herinneringen aan die tijd. Zou ik echt hartstikke leuk vinden om te lezen!