Long Long Long: hoe een resonerende wijnfles ons de koude rillingen bezorgt in een nummer van The Beatles

Wat ik zelf nog wel eens vergeet, is dat George Harrison in 1968 een heel bescheiden maar mooi nummer aanleverde voor The White Album. Een nummer dat altijd in de schaduw is blijven staan van While My Guitar Gently Weeps, dat op dezelfde plaat verscheen maar meer bekendheid kreeg. Ik zou daarom deze week graag iets willen schrijven over de haast vergeten Harrison-track Long, Long, Long.


Tussen het geweld van Lennon en McCartney
Wie The White Album nog als elpee op de draaitafel legt, komt Long, Long, Long tegen aan het eind van kant 3. Een oase van rust na het geweld van het hard rockende Helter Skelter van Paul McCartney. Wie streamt of de cd draait, vindt daarna het politiek getinte en tekstueel uitgesproken Revolution I van John Lennon. In allerlei opzichten vormt Long, Long, Long van George Harrison hier een contrast met het werk van Lennon en McCartney en dreigt het in al zijn subtiliteit over het hoofd te worden gezien.

George Harrison, 7 oktober 1968

De driekwartsmaat van Dylan
George vertelde dat Bob Dylan hem erg inspireerde met diens Sad Eyed Lady Of The Lowlands. Een lang uitgesponnen wals van het befaamde Blonde On Blonde-album dat Dylan in mei 1966 had uitgebracht. Het was met name de akkoordenprogressie in het refrein die Harrison aansprak en wie het Dylan-nummer draait, hoort een duidelijke parallel tussen Long, Long, Long en Dylan's Sad Eyed Lady. Blijkbaar beviel het schrijven van een wals George Harrison ook, want voor het album Let It Be zou hij later opnieuw een nummer in driekwartsmaat aanleveren: het sierlijke I Me Mine. Wellicht was het allemaal de invloed die Dylan op Harrison had.

George Harrison en Bob Dylan in 1968

Zoektocht naar het goddelijke
Zoals veel Harrison-nummers kan Long. Long, Long op twee manieren beluisterd worden. Met profane of met religieuze oren. Het mooie is, dat de liedjes op beide manieren 'werken'. Voor George was Long, Long, Long als een rechtstreekse ode aan de God die hij gevonden had. The 'You' in Long, Long, Long is God, aldus Harrison in zijn autobiografie I, Me Mine uit 1980. In het nummer omschrijft hij het zoeken en vinden van een geliefde, ofwel zijn God. Now I can see you, be you. How can I ever misplace you, how I want you. Oh I love you, you know that I need you. Ooh I love you. Gezongen als wals, heeft het nummer alle kenmerken van een tedere Harrison-compositie.


Lennon had andere dingen te doen
De opnames voor Long, Long, Long begonnen op 7 oktober 1968. John Lennon, die twee dagen later 28 zou worden, was die dag niet aanwezig in de studio. Hij werd erg in beslag genomen door zijn nieuwe leven met Yoko Ono. In die periode schoot het stel de befaamde naaktfoto voor de hoes van hun experimentele album Two Virgins en ruim een week later werden John en Yoko gearresteerd voor drugsbezit. Vreemd genoeg bemoeide Lennon zich vrijwel nooit met de opnames van George Harrison-nummers. John zou zich een dag later, op 8 oktober, wel weer melden voor de opnames van I'm So Tired.

De hele nacht door
Op die maandag de 7e oktober, in de nadagen van de White Album-sessies verzamelden George, Paul en Ringo zich in Studio 2 aan Abbey Road om aan  Long, Long, Long te werken. De sessie startte 's avonds en zou pas om 7 uur de volgende ochtend eindigen. Zoals vaker met George Harrison-nummers kostte het veel tijd om Long, Long, Long goed op te nemen. Die avond en nacht namen Harrison, McCartney en Starr maarliefst 67 takes op. Daarbij begeleidde George zichzelf op akoestische gitaar, zat Paul achter het Hammond-orgel en Ringo achter zijn vertrouwde drumkit. De volgende dag werden daar nog bas, piano (door Chris Thomas), een extra akoestische gitaar en leadgitaar aan toegevoegd. Ook zong Paul extra backing vocals.

Intrigerend eind
Ronduit vervreemdend en haast beangstigend klinkt het einde van Long, Long, Long. Ik krijg er altijd een beetje de kriebels van. Dat vreemde einde kwam in eerste instantie toevallig tot stand. Bij het Hammond-orgel dat Paul in Studio 2 bespeelde, stond een fles Blue Nun-wijn op een Leslie-speaker. Deze Duitse wat zoetige wijn was in de jaren '60 enorm populair in Engeland en Amerika en Paul, George en Ringo hadden er ongetwijfeld een glas of wat van gedronken tijdens hun nachtelijke opnamesessie.

Een Blue Nun-etiket uit de jaren  '60

Resonerende fles
Toen Paul een bepaalde noot op het orgel aansloeg, begon de fles op de Leslie-speaker te resoneren. De aanwezigen vonden het een interessant geluid. Er werd een microfoon bij de fles geplaatst en het experiment werd nogmaals uitgevoerd en nu goed opgenomen. Samen met een roffel van Ringo's snare, een huilerige uithaal van George, krijgen we een vreemde luisterervaring. George besloot de geluidscollage met een G-mineur11 op zijn Gibson. Ons in verbazing achterlatend: [filmpje]

Happiness Is A Warm Gun: hoe John Lennon van vier liedjes een geheel maakte

Langzaam maar zeker laten we het Sgt. Pepper-jubeljaar achter ons en kijken we vooruit naar 2018. Het jaar waarin het album The Beatles, beter gezegd The White Album, 50 jaar wordt. De dubbelelpee die The Beatles in het najaar van 1968 uitbrachten is, in tegenstelling tot z'n serene hoes, een bonte verzameling nummers. Lieve, agressieve, dromerige, experimentele, grappige en ook hele knappe nummers. Een uitgesproken knappe compositie op The White Album vind ik Happiness Is A Warm Gun. Intuïtief, fantasierijk en origineel. In nog geen drie minuten neemt John Lennon je als zijn luisteraar mee door een landschap dat je nog nooit gezien (of beter: gehoord) hebt.

Eerst nog even luisteren

Graag zou ik nu even het origineel hier willen invoegen, in een YouTube-filmpje, want eigenlijk moet je het eerst nog 'ns luisteren voordat je verder leest. Het probleem met YouTube is, dat alle originele Beatlesopnames daar grotendeels worden weggehaald. Hopelijk heb je Spotify, zodat je deze link kunt openen. Lukt dat, luister dan eerst nog eens naar Happiness Is A Warm Gun voordat je verder leest. 

John Lennon in 1966 in de film How I Won The War

Vier losse liedjes in één nummer

Happiness Is A Warm Gun bestaat uit vier losse muzikale ideeën waar John mee rondliep in '68. Al die kleine stukjes hadden elk een nummer op zichzelf kunnen worden, maar Lennon plakte ze op een wonderlijke manier aan elkaar en smeedde er één song van. Net wanneer je aan het ene thema gewend bent, draait het nummer 180 graden en stap je als het ware een nieuwe kamer binnen. Vier sferen in 2 minuut 44. Het is allemaal zo compact en het gaat zo snel dat je het amper bij kunt benen. In maart van dat jaar was een 13-minuten durende song verschenen van The Incredible String Band. Het nummer, getiteld A Very Cellular Song, was een aaneenschakeling van thema's en sferen, losse componenten die samen een verhaal vertelden vanuit het perspectief van een piepkleine amoebe! Inderdaad, deze mix van folk en psychedelica ontstond volgens componist Mike Heron, terwijl hij aan het trippen was. Het is mogelijk dat het John Lennon op een idee bracht zijn eigen thema's aan elkaar te plakken om er een geheel van te maken. [filmpje]

Een wapenmagazine en een stripboekje

In de EMI Studio's aan Abbey Road, lag in die dagen een tijdschrift, getiteld The American Rifleman. Een Amerikaans magazine voor wapenliefhebbers en -bezitters. Het was de editie van mei 1968. Je vraagt je af hoe zoiets plats in een Londense opnamestudio terecht komt. Wie het weet, mag het zeggen. John Lennon las alles dat los en vast zat en zijn oog viel op een artikel met de titel Happiness Is A Warm Gun. hij vond de titel uiteraard intrigerend en idioot. A Warm Gun, alsof je net iemand neer hebt geschoten, aldus Lennon. Hij besloot de zin te verwerken in één van die losse thema's die hij zou gebruiken voor het nummer. De titel van het tijdschriftartikel was trouwens weer een parodie op een boektitel uit 1962: Happiness Is A Warm Puppy, van de bekende Snoopy-tekenaar Charles M. Schultz.

Als we de vier thema's van Happiness Is A Warm Gun nader bekijken, dan kunnen we ze als volgt onderscheiden:

Deel 1: She's not a girl who misses much

De openingszin van het nummer verwijst naar een veelgebruikte Liverpoolse uitdrukking waarmee men refereert aan een knappe vrouw. Het eerste deel kenmerkt zich door een folk-achtige feel, met een tokkelende elektrische gitaar, in dezelfde stijl als we John dat jaar horen spelen in Julia en Dear Prudence. In onderstaand [filmpje] horen we een demoversie van dat eerste deel:

In de daar op volgende zinnen verwerkten John en Derek Taylor, van de PR-afdeling van The Beatles, herinneringen. Zo zag Taylor in zijn woning in Los Angeles eens een lizard on a window pane, ontmoette hij op het Isle of Man een man die hem vertelde dat hij kickte op het dragen van Moleskin-handschoenen. Dat werd de referentie naar the touch of a velvet hand. De meest hilarische verwijzing is die naar the man in the crowd with the multicoloured mirrors on his hobnail boots. Hoe komt een mens er op? Maar ook deze man bestond: het was een Manchester voetbalfan die gearresteerd werd omdat hij spiegeltjes op zijn schoeisel had gemonteerd waarmee hij onder de rokken van de dames kon kijken. Een krantenartikel vormde weer eens de inspiratie voor een zin in een Beatlesnummer. 

Derek Taylor dacht mee

Deel 2: I need a fix cause I'm going down

De maatsoort verandert naar 6/8e als we terechtkomen in het tweede deel van het liedje. Wie om a fix vraagt, refereert duidelijk aan drugs. Het ligt ook voor de hand dat Lennon dat hier deed. Velen zagen in de songtitel A Warm Gun ook een link naar een heroïnenaald en het nemen van een shot. Het is altijd ontkend door John, al worstelde hij wel een periode met een heroïneverslaving. Dat was volgens mij wat later dan 1968. Volgens John zat de dubbelzinnigheid vooral in seksuele verwijzingen, aan het begin van zijn relatie met Yoko Ono. Het korte 6/8e thema vormt een bruggetje naar het volgende onderdeel van Happiness.

Deel 3: Mother Superior jump the gun

Het tempo en de maatsoort veranderen opnieuw en hier brengt John Yoko Ono ten tonele. Het paar was in die periode net samen en John was geobsedeerd door zijn nieuwe vriendin. Hij noemde haar vaak Mother of Mother Superior. Ritmisch gebeurt er van alles in dit stukje van het liedje. We weten dat John vaak intuïtief omsprong met maatsoorten en ritmes. Onlangs schreef ik daar nog een blogje over. 

John en Yoko, onafscheidelijk in 1968

Deel 4: Happiness Is A Warm Gun (refrein)

In het laatste deel van het nummer komt John met een thema op de proppen dat we als het refrein kunnen beschouwen. Simpelweg omdat daar de titel van het nummer in bezongen wordt. Na de gekke wisselingen, lijkt hier een soort eenvoud te ontstaan, met een doowop-achtig thema, waar we een vraag- en antwoordspelletje horen met de achtergrondzang (bang bang-shoot shoot), maar schijn bedriegt. Het is juist deze plek waar The Beatles de polymeter-techniek toepassen . Bekijk en beluister het [filmpje] waaruit duidelijk wordt, dat we hier eigenlijk twee ritmes door elkaar horen:

Een Beatles-favoriet

Happiness Is A Warm Gun is één van de weinige liedjes op The White Album waar The Beatles echt als band aan werkten. McCartney en Harrison vonden het nummer geweldig. De song inspireerde veel artiesten. Zo verschenen er covers door onder andere Tori Amos, U2 en The Breeders. Het origineel blijft boeien. Luister alleen al naar de vocale prestatie die Lennon levert. En dat allemaal in 2 minuut 44. 

Van Albatross naar Sun King: Fleetwood Mac en The Beatles

Natuurlijk is het fantastisch om te kunnen concluderen dat The Beatles met hun repertoire van grote invloed zijn geweest op andere bands. Toch was er andersom ook zeker sprake van beïnvloeding. Het is algemeen bekend hoe artiesten als Elvis, Chuck Berry en Little Richard The Beatles als jonge jongens inspireerden. En ook hoe de Fab 4 gegrepen werden door de sound van Motown. Hoe de eerste platen van Bob Dylan The Beatles werkelijk betoverden. Hoe Ringo smulde van Countrymuziek en Paul de nostalgische jazz bijna met de paplepel kreeg ingegoten. Gooi daar de skiffle bij, de Indiase klanken die George Harrison grepen en je hebt alle ingrediënten voor een repertoire met een eindeloze levensduur. Liedjes die nooit vervelen.

22 augustus 1969: de allerlaatste fotosessie

Mooi en dromerig

Vandaag wil ik iets schrijven over een wat minder voor de hand liggende band die The Beatles wel degelijk inspireerde: Fleetwood Mac. En dan heb ik het niet over de periode waarin deze bijzondere band met Lindsey Buckingham, Stevie Nicks en Christine McVie hit na hit scoorde. Ik heb het over de oude Fleetwood Mac, die voortkwam uit de Londense bluesscène in de tweede helft van de jaren '60. Bluesliefhebbers koesteren nog steeds hits als Oh Well, Black Magic Woman en Albatross. Onlangs hoorde ik een coverband die het brede repertoire van Fleetwood Mac live speelde. Bij het instrumentale Albatross viel me weer eens op hoe mooi en dromerig de gitaren en de percussie met elkaar mengen. Hoe bijzonder de sound van dat nummer is.

Instrumentale nummers uit de jaren '50

Over Albatross las ik dat componist Peter Green geïnspireerd werd door het instrumentale Deep Feeling (1957) van Chuck Berry en het eveneens zangloze Sleep Walk van Santo & Johnny uit 1959. Het is inderdaad overduidelijk. Albatross verscheen in november 1968 en bereikte de bovenste plek van de Britse hitparade: [filmpje]

Laten we Fleetwood Mac naspelen

Van Albatross is het inderdaad een kleine stap naar het nummer Sun King, dat in 1969 op het Beatles-album Abbey Road verscheen. Sun King werd voornamelijk geschreven door John Lennon, die Albatross zeker op de radio moet hebben gehoord. George Harrison was er zelfs heel duidelijk over:

At the time, Albatross was out, with all the reverb on guitar. So we said: 'Let's be Fleetwood Mac doing Albatross, just to get going.' It never really sounded like Fleetwood Mac....but that was the point of origin.

Het is opmerkelijk dat Harrison vertelde hoe de sound van Sun King tot stand kwam, maar daarbij aangaf dat hij het resultaat niet naar Fleetwood Mac vond klinken. Velen denken daar ongetwijfeld anders over. 

De Abbey Road-sessies

Snippers Spaans en wat Liverpoolse humor

The Beatles werkten in de laatste week van juli '69 aan Sun King dat eerst nog Here Comes The Sun King heette. De titel werd verkort, om verwarring met dat andere mooie nummer te voorkomen. Voor Sun King bedachten de Fab 4 een onzin-tekst met snippers Spaans die ze nog uit hun schooltijd kenden. Al snel werden zinnen als Quando paramucho mi amore de felice corazon en onzin als 

Mundo paparazzi mi amore chica ferdy parasol bedacht en opgeschreven. Een vleugje Liverpoolse humor mocht daarbij niet ontbreken: Chicka Ferdy is een, betekenisloze, Liverpoolse uitdrukking. Iets dat kinderen tegen elkaar zeggen als ze elkaar na-na-na-na-na-uitjouwen. Lennon vertelde er later zelf over: [filmpje]

Biografie over de Zonnekoning

Er waren 35 takes nodig om de basis van dit korte liedje goed neer te zetten. Het geeft maar weer eens aan hoe gedreven The Beatles aan het Abbey Road-album werkten. Op 25 en 29 juli werden de complexe harmonieën ingezongen en piano, het Lowry orgel en extra percussie toegevoegd. Het resultaat is een droom. Lennon vertelde ooit in een interview dat hij het nummer ook letterlijk gedroomd had, net zoiets als McCartney overkwam met Yesterday. De titel ontleende hij aan de in 1966 verschenen biografie over Zonnekoning Lodewijk XIV, geschreven door Nancy Mitford. Het is niet ondenkbaar Lennon, die extreem veel las, dat boek op zijn nachtkastje had liggen.

Op YouTube vond ik een versie van Sun King waarbij de vocalen naar voren zijn gehaald. Een even adembenemend als passend fragment om dit verhaal mee te besluiten: [filmpje]

Welke relatie hadden The Beatles zelf nog met Liverpool?

Vorige week haalde ik herinneringen op aan mijn bezoek aan Liverpool, twee jaar geleden. Daarbij kwam een andere vraag op: welke relatie hadden The Beatles zelf nog met hun geboorteplek, nadat ze er lang en breed vertrokken waren? Kwamen ze er nog wel eens? Wat deden ze er dan? Zetten ze zich nog in voor de stad waar ze het levenslicht zagen? En wanneer waren ze er, in het geval van John en George, voor het laatst? Ik besloot op zoek te gaan naar antwoorden.

The Beatles in het Liverpoolse havengebied, september 1962

Van een hotel naar een gezamenlijke flat
Toen The Beatles langzaam maar zeker landelijk begonnen door te breken, werd het steeds lastiger om vanuit het verre Liverpool verder te bouwen aan hun carrière. Fotosessies, opnames, tv-optredens....het speelde zich allemaal in af in Londen, de stad die zo'n 350 kilometer verderop lag. In die eerste fase werd er heel wat gependeld tussen beide steden. Zowel met de auto als met het vliegtuig. Liverpool beschikte immers over Speke Airport, tegenwoordig John Lennon Airport genaamd. Toch was het onontkoombaar om op een gegeven moment naar Londen te verhuizen. Manager Brian Epstein parkeerde de groep in de zomer van 1963 eerst in het President Hotel aan het Londense Russel Square. Van daaruit zocht hij verder naar een geschikte uitvalsbasis voor John, Paul, George en Ringo. Dat werd een appartement op de vierde verdieping van een complex aan 57 Green Street, in de centraal gelegen wijk Mayfair.

9 oktober 1963: gezamenlijk ontbijt in de flat in Green Street, op Johns 23ste verjaardag

Liverpool leek midden jaren '60 ver weg
The Beatles woonden maar kort samen in die flat. Ze zaten er in de herfst van 1963 een paar weken. John Lennon had al een vrouw en kind in Liverpool en toen Cynthia en Julian ook naar Londen verhuisden, betrokken de Lennons hun eigen appartement. Paul kreeg al snel een hekel aan het Beatles-flatje en verhuisde naar het ouderlijk huis van zijn vriendin Jane Asher. George en Ringo bleven aanvankelijk achter, maar verkasten korte tijd later samen naar een apartment in Knightsbridge, in de buurt bij het prestigieuze Harrods. Van daaruit kochten ze elk een huis in Surrey, op het platteland bij Londen. Ook John zette enige tijd later deze stap met zijn jonge gezin. Paul bleef als enige in Londen wonen en kocht een herenhuis in de buurt bij de EMI-studio's. En Liverpool? De stad leek vanaf midden jaren '60 inmiddels ver weg voor The Beatles, maar was dat ook echt zo?


Terug naar Liverpool
De eerste keer dat The Beatles echt publiekelijk als band terugkeerden naar hun thuisstad, was op 10 juli 1964 voor de noordelijke première van A Hard Day's Night. De groep werd op Speke Airport begroet door 3000 fans en in een colonne door de straten van hun eigen stad gereden. Er stonden 200.000 mensen langs de kant. Na een diner, het bijwonen van de film en een aantal andere verplichtingen vloog de band 's avonds terug naar Londen. Er zijn nog prachtige beelden van deze dag: [filmpje]

Ik vroeg me af hoe de Fab 4 daarna hun band met Liverpool onderhielden.


John had kort voor zijn dood plannen om terug te keren
John Lennon keerde niet vaak terug naar zijn thuisstad. Zijn moeder was hij immers op jonge leeftijd verloren en met zijn vader had hij nauwelijks contact. Wat John aan Liverpool zou moeten binden was zijn tante Mimi. In 1965 kocht hij echter voor haar een huis in Dorset, zodat ze op haar oude dag van het mildere Zuid-Engelse klimaat kon genieten. Op die plek bezocht hij haar af en toe. De laatste keer dat John in Liverpool was, is trouwens wel goed gedocumenteerd. Op 26 juni 1969 reed hij vanuit Londen met Yoko, Julian en Yoko's dochtertje Kyoko nog één keer naar het noorden, om zijn nieuwe gezin kennis te laten maken met zijn Liverpoolse familie. Ik schreef onlangs een blogje over deze wat vreemde trip van de Lennons. Na zijn vertrek naar New York, begin jaren '70, zette John nooit meer voet aan wal op Engelse bodem. Wel vergeleek hij New York altijd met hem zo geliefde Liverpool: een stoere stad aan het water. Het verlangen om voor familiebezoek terug te keren naar Engeland, was er wel degelijk. Eind jaren '70 werd Lennon niet langer geplaagd door zijn immigratieproblemen en kon hij de VS veilig verlaten, wetend dat hij er ook weer terug kon keren. John hield intensief telefonisch contact met zijn tante Mimi en halfzusje Julia. Er waren zelfs plannen om elkaar begin 1981 in Engeland te zien. John zou gezegd hebben dat hij daar enorm naar uitkeek. Zo ver kwam het nooit.

John met Julian op bezoek bij Mimi aan de Engelse zuidkust, 1967

Voor Paul McCartney is Liverpool nooit ver weg
Van alle vier de Beatles lijkt Paul altijd de meest intensieve en relaxte relatie met zijn thuisstad te hebben onderhouden. Hij kwam regelmatig op bezoek bij zijn vader, voor wie hij een groter huis aan de overzijde van de Mersey kocht. Ook onderhield hij contact met broer Michael die tot op de dag van vandaag nog in Liverpool woont. Paul keerde er terug voor concerten en componeerde het klassiek getinte Liverpool Oratorio dat begin jaren '90 in de grote kathedraal in Liverpool in première ging. Een paar jaar later bekostigde hij de bouw en exploitatie van het Liverpool Institute of Performing Arts, gevestigd in zijn oude middelbare school. Paul komt nog altijd een paar keer per jaar naar deze muziek-, dans- en acteeropleiding om masterclasses te geven en diploma's uit te reiken. Nog altijd kun je Paul in de straten van Liverpool tegenkomen. Bewoners van Forthlin Road, waar het oude familiehuis van de McCartneys dagelijks door heel wat toeristen wordt bezocht, weten te vertellen dat er af en toe een grote auto door de straat rijdt, waarvan de raampjes naar beneden gaan voor een praatje. Als dank voor het doorstaan van de inmiddels jarenlange dagelijkse overlast, gaf Paul de hele straat een paar jaar geleden kaartjes voor één van zijn Liverpoolse concerten.

Paul met zijn laatste versie van Wings, eind jaren '70 in Liverpool

Ringo Starr schopte tegen wat scouse schenen
Ringo's relatie met Liverpool is altijd een lastige geweest. Anders dan je misschien zou verwachten. Begin jaren '90 werkte hij mee aan een televisiespecial over Liverpool, ter ere van zijn 52ste verjaardag. Heel inspirerend was dat allemaal niet. [filmpje]

Een aantal jaren later haalde hij de woede van een aantal inwoners op de hals door in een interview te vertellen dat er eigenlijk vrij weinig was dat hij nog aan Liverpool miste. In 2008, toen hij aanwezig was bij de festiviteiten rond Liverpool als culturele hoofdstad van Europa, nam hij die woorden terug. Door de jaren heen verwees Ringo met op albums regelmatig naar zijn geboortestad. Op de hoes van zijn eerste soloalbum poseerde hij voor zijn oude buurtpub en in 2008 bracht hij het album Liverpool 8 uit, verwijzend naar Toxteth, het district waar hij ter wereld kwam. Het huisje, aan 9 Madryn staat er nog steeds. Leeg, vervallen en al jarenlang aanwezig op een gemeentelijke lijst met slooppanden. Actievoerders proberen het pand te behouden of ergens anders opnieuw op te laten bouwen. Dat laatste vindt Ringo, zo verklaarde hij onlangs, enorme onzin. Liverpool lijkt voor de Beatles-drummer inmiddels verworden tot een plek in zijn herinneringen, zonder dat hij nog veel binding voelt met de stad anno nu.

George verraste zijn ouders regelmatig met een privébezoekje in Liverpool.
Hij kocht een bungalow voor ze, buiten de stad.

George hield zijn relatie met Liverpool liever privé
Van George Harrison weten we dat hij zijn ouders in de jaren '60 graag verraste met bezoekjes. Nadat hij zijn zo geliefde moeder in 1970 verloor, zullen de bezoeken aan Liverpool zijn afgenomen, want Harrison haalde zowel zijn vader als zijn broers naar zijn landgoed bij Londen. Om iets terug te doen voor zijn geboortestad schonk hij een groot bedrag voor de restauratie van het Palm House in Sefton Park. Op zijn uitdrukkelijke verzoek werd zijn donatie geheim gehouden. Het prachtige glazen bouwwerk werd in september 2001, twee maanden voor het overlijden van George, heropend.

Sefton Park Palm House

George hield zijn jarenlange band met Liverpool altijd privé. Inwoners hebben hem kort voor zijn dood nog door de binnenstad zien lopen. Het meest ontroerende verhaal komt van een local, die George en zoon Dhani samen in een auto zag zitten, zo vertelde hij de Liverpool Echo. Het stel stond geparkeerd voor het piepkleine huisje aan 12 Arnold Grove, de plek waar George opgroeide. Vader en zoon waren geëmotioneerd. Het had alles van een afscheid.