Als er één Beatle was, die van schrijven hield, was het John Lennon. Kaarten, kattebelletjes, lijstjes, gedichtjes, korte verhalen, brieven...Lennon schreef net zo snel als hij dacht. Ook nam hij graag plaats achter de typmachine om zijn zieleroerselen of creatieve ingevingen op papier te zetten. Voor zover ik weet, verschenen er drie officiële boekjes van zijn hand: In His Own Write (1964), A Spaniard In The Works (1965) en Skywriting By Word of Mouth (1986, posthuum). Als John Lennon nog had geleefd, hadden we ongetwijfeld veel van hem gehoord via social media-kanalen. Altijd was hij bezig zijn ideeën, gevoelens en creatieve taalgebruik met anderen te delen. Al van jongs af aan maakte hij er vaak tekeningen bij.
John met Louise Harrison
Contact met het thuisfront
Deze week stuitte ik op een grappig schrijfsel van John uit 1960. De brief is gericht aan Louise Harrison, de moeder van George. Het schrijven is ongedateerd, maar gezien de inhoud moet de brief rond Kerst verstuurd zijn. De amper 20-jarige Lennon zat op dat moment voor het eerst met The Beatles in Hamburg. In augustus waren ze, via Hoek van Holland en Oosterbeek, naar de Duitse havenstad vertrokken voor een lange reeks optredens in diverse clubs. Het spreekt voor zich dat het destijds meer moeite kostte om contact met het thuisfront te houden. Ik stel me zo voor dat telefoneren alleen bij hoge uitzondering gebeurde en men vooral was aangewezen op het versturen van brieven en kaarten.
Louise en John waren zeer op elkaar gesteld
Bij de Harrisons mocht alles
Hoewel George Harrison zijn ouders vast netjes op de hoogte hield van alle (?) avonturen in het Hamburgse, verstuurde John Lennon ook een brief aan Louise Harrison. Hij kon erg goed met haar opschieten: het huishouden van de Harrisons was lang niet zo streng en stijf als het leven bij Aunt Mimi in Mendips. Bij de familie Harrison mocht gerepeteerd worden met gitaren. Moeder Louise moedigde de jongens aan om hard te oefenen en beroemd te worden. Vaak kwam ze kijken bij hun optredens. Lennon, die een moederfiguur miste in zijn leven, deed dus moeite om contact te houden met deze lieve Liverpoolse moeder van zijn jongere bandmaatje. Al deed hij dat op zijn eigen bijzondere manier.
November (?) 1960: John Lennon vanuit Hamburg aan Louise Harrison in Liverpool
Creatief met taal
Wie de boeken en songteksten van John Lennon kent, weet dat hij graag speelde met taal. Lennon voegde bestaande woorden en klanken samen tot nieuwe woorden en was gek op woordgrapjes. Denk bijvoorbeeld aan de songteksten van I Am The Walrus en Come Together. Op deze wijze schreef hij ook wel eens een brief. Wie hem goed kende, begreep wat hij bedoelde. Dat moet Louise Harrison zeker gelukt zijn. In het boek John Lennons Brieven (Hunter Davies) staat de hilarische brief van John Lennon aan Louise Harrison afgedrukt. De vertaler deed een poging het creatieve (onzin)Engels van John in een soortgelijk Nederlands weer te geven:
Geachte mw. Horminsoon,
Wir sein heel erg blai om in Homburg te zijn en hebben het geweldig.
Ik hop dat u heel gelakkig bent in Engeland en dat u gauw nare Canidah naar Canidah gaat. Hoe is Meinheer Harmigalds hè? Hem op de bus nog steeds erg goed? Ik hop dat Peatrr nog steeds motorfietsen verkoopt en zo alleen maar rijkmakers.
Wij motten nog een maand blijven in Hitlar en hebben veel centen en die moeten we uitgeven ook. Bent u gelokkig dat er geen zoons meer zijn? in uw huis? Bent u? Ik denk dat u George mooi zult vinden als hij zijn touwwerk kamt. Opgeknapt want hem heeft een nieuw overhemd.
Ik ga nu afsluiten want ik ben aan het einde dus zal ik er een einde aan maken.
Gelukkige kerstmussen!
Liefs John xxxx
Geïmproviseerde kerstgroet
Hoewel ik Lennon niet helemaal kan volgen (wie of wat is Canidah?) is de strekking van het schrijfsel duidelijk. John stelt Louise gerust dat alles in Hamburg op rolletjes loopt. Er wordt goed geld verdiend en uitgegeven. George heeft een enorme bos met haar én ook nog eens een nieuw overhemd aangeschaft. Lennon informeert ook naar vader Harrison, die in die jaren als buschauffeur in Liverpool werkte. Ook zoon Peter komt nog ter sprake. John blikt al vooruit op de kerstdagen, door de brief af te sluiten met een geïmproviseerde kerstgroet. Wellicht schreef John Louise in november 1960, omdat hij vertelt dat de groep nog een maand in Duitsland (dat hij Hitlar noemt) moet verblijven.
Hamburg 1960: vlnr Paul, John, George, Stuart en Pete
Genoeg geweest
Die maand werd trouwens niet volgemaakt. Van George Harrison werd ontdekt dat hij minderjarig was. Zodoende werd hij eind november het land uitgezet, Paul McCartney en drummer Pete Best belandden kort in de cel op verdenking van brandstichting (maar mochten uiteindelijk ook naar huis) en John Lennons werkvisum verliep begin december waardoor ook hij genoodzaakt was terug te keren. Bassist Stuart Sutcliffe bleef met griep achter bij zijn Hamburgse vriendin Astrid Kirchherr. Eenmaal terug in Liverpool zagen de bandleden elkaar twee weken niet. Niemand nam contact op. Het was even genoeg geweest.
Mal Evans, al menigmaal dook zijn naam op in mijn blogjes over The Beatles. Achter de schermen speelde hij een belangrijke rol in het bestaan van de band. Hij was assistent-road manager, manusje van alles, bodyguard, vertrouweling en zelfs...medecomponist, zonder dat hij daar ooit openlijk de credits voor kreeg. John, Paul, George en Ringo waren zeer op hem gesteld. Mal Evans kreeg als één van de weinige mensen ter wereld de kans om de opkomst (én ondergang) van The Beatles van heel dichtbij mee te maken. Zijn eigen bestaan eindigde helaas ook op trieste wijze. Deze week duiken we in het leven van Mal Evans en de belangrijke rol die hij achter de schermen bij The Beatles speelde.
Groot Elvis-fan
Malcolm (Mal) Frederic Evans werd op 27 mei 1935 geboren. In Liverpool, net als The Beatles. In 1961 ontmoette hij zijn toekomstige vrouw, Lily, op de kermis van New Brighton dat aan de overzijde van de Mersey ligt. Het paar trouwde al snel en kreeg een zoon, Gary. Het gezin streek neer in een woning aan Hillside Road, een kleine straat die uitkomt op het drukke Menlove Avenue, waar John Lennons tante Mimi in die tijd nog steeds woonde. Iedere ochtend ging Mal trouw naar de posterijen waar hij als telefoonmonteur werkte. In zijn vrije tijd luisterde hij graag naar Elvis-platen.
Mal met Lily en Gary
Portier bij de Cavern Club
Ergens in 1962 maakte Mal een pauzewandelingetje door het centrum van Liverpool en kwam hij terecht in Mathew Street. Daar hoorde hij muziek uit een ruimte schallen. Nieuwsgierig als hij was, daalde Mal de trappen van de Cavern Club af en zag hij een plaatselijke band die hem niet bekend voorkwam. Ook al was hij enorme Elvis-fan, Evans concludeerde dat deze Beatles toch ontzettend goed klonken. Mal besloot vaker naar The Beatles te komen kijken en knoopte regelmatig een praatje aan met Paul McCartney en George Harrison. Het was Harrison die concludeerde dat Mal met zijn lengte van nagenoeg 2 meter prima dienst kon doen als portier bij de Cavern Club. En zo vervulde Mal al snel de vacature die er was. Daar zag hij de populariteit van zijn favoriete bandje al snel groeien.
Met George Harrison
The Gentle Giant
Steeds vaker stak Mal de handen uit de mouwen wanneer de vaste chauffeur en sjouwer van de band, schoolvriend Neil Aspinall, hulp nodig had of verhinderd was. Ringo Starr, die niet lang daarna bij The Beatles zou komen drummen, vertelde ooit in een interview dat Mal, die ook wel The Gentle Giant werd genoemd, met gemak Pauls grote basversterker optilde en in de bandbus schoof. Iets dat niet veel mensen hem nadeden. Paul McCartney memoreerde ooit hoe Mal op een avond hun bus naar huis moest rijden. Tijdens de lange rit, in slecht weer, sprong er iets tegen de voorruit, waardoor een aantal grote barsten hem als chauffeur het zicht ontnamen. Mal twijfelde geen seconde en sloeg met één beweging de voorruit uit de bus en reed in weer en wind, onder ijskoude omstandigheden, de band veilig terug naar Liverpool.
Zit je kraag goed?
De krant en een paar sokken
In 1963 ging Evans officieel voor The Beatles werken. Hij werd onmisbaar, zowel tijdens opnamesessies, waar hij assisteerde met de thee, of soms een instrument bespeelde, als tijdens tournees. Daar beschermde hij de bandleden met zijn enorme postuur. Mal werd een manusje van alles, iemand die dag en nacht voor John, Paul, George en Ringo klaar stond. De man die zorgde dat hun instrumenten goed stonden op het podium, hun stropdassen recht zaten vlak voordat het showtime was, de assistent die anoniem naar de plaatselijke winkel kon om de krant of een paar sokken te halen, de man die direct met de verbanddoos klaarstond als er een pleister nodig was. Jarenlang was Mal een verlengstuk van The Fab Four. Een taak die hij met plezier en toewijding uitvoerde.
Angstige momenten in Manila
Tijdens de laatste desastreuze tour-momenten die The Beatles in de zomer van 1966 in Manila beleefden, ving Evans letterlijk de meeste klappen op, tijdens het tumultueuze vertrek dat de Fab Four ten deel viel. Toen The Beatles weigerden op te komen draven bij een lunch van Imelda Marcus, werden zij letterlijk het land uitgeslagen en -getrapt. Toen iedereen eenmaal veilig in het vliegtuig zat, werd een aantal leden van de staf weer gesommeerd uit te stappen. Evans maakte daarbij angstige moment door en riep over zijn schouder Tell Lil I love her. Het liep met een sisser af en Mal kon veilig mee naar huis vliegen. Nadat The Beatles stopten met hun tournees bleef Mal bijna dagelijks aanwezig in de studio's. Inmiddels woonden John, George en Ringo in grote landhuizen op het platteland bij Londen. Wanneer het drietal na een opnamesessie weer naar huis werd gereden, dook Evans met McCartney (die in Londen bleef wonen) het nachtleven in.
Met John Lennon tijdens de opnames van Sgt. Pepper
Paul McCartneys favoriete reismaatje
In november '66 vlogen Mal en Paul naar Kenia, voor een gezamenlijke vakantie. Het is leuk dat daar nog een 8mm-[filmpje] van bewaard is gebleven. Op 2:00 zien we Mal duidelijk in beeld, genietend van de trip door Ambosali National Parc:
Met Brian Wilson bij The Mama's & The Papa's
Op de terugweg, in het vliegtuig, inspireerde hun gesprek over een peper- en zout-stelletje (Salt and Pepper) McCartney tot de titel Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Band. Al eerder dat jaar vergezelde Mal Paul in Frankrijk en Spanje op korte tripjes. In het voorjaar van 1967 was Evans er in Los Angeles getuige van hoe Paul McCartney op bezoek ging bij leden van The Mama's & The Papa's, waar Brian Wilson aanwezig was, die met The Beach Boys werkte aan het album Smile. Toen Paul dat jaar het tijdelijk zonder conciërge of huishoudster moest stellen, trok Evans bij hem in op 7 Cavendish Avenue om de boel daar draaiend te houden.
Mal was werkelijk overal present
Er zijn eindeloos veel verhalen over Mal Evans en The Beatles. Hij was erbij toen de groep in Griekenland op zoek ging naar een eiland om een commune te starten, hij vloog met Paul McCartney naar Nice om de videoclip van The Fool On The Hill op te nemen, hij was degene die alvast vooruit reisde naar de ashram van de Maharishi in India om te inspecteren waar The Beatles terecht zouden komen. Het was ook Mal Evans die als één van de weinigen aanwezig was bij het huwelijk van Paul en Linda op 12 maart 1969.
Mal's Silver Hammer
Als we specifiek kijken naar wat Mal Evans op muzikaal gebied bijdroeg aan The Beatles dan is dat toch een aardige opsomming: hij zong mee op Yellow Submarine, speelde orgel op You Won't See Me, harmonica op Being For The Benefit Of Mr. Kite, sloeg mede het slotakkoord in A Day In The Life aan, waarop hij ook tellend richting de wekker is te horen, nam de tamboerijn op Dear Prudence en de trompet op Helter Skelter ter hand, droeg bij aan You Know My Name en What's the New Mary Jane. Op Maxwell's Silver Hammer horen we The Gentle Giant in het refrein met "bang bang" de klus klaren. Als componist zou Mal, zittend aan de piano naast McCartney mee hebben gewerkt aan Fixing A Hole en het titelnummer van Sgt. Pepper. In zijn dagboeken schreef Evans over deze ervaringen. Ook over de belofte van Paul McCartney dat hij royalties zou krijgen.
Ideeën vastleggen met Paul McCartney
38 pond per week
Hoewel Evans een niet weg te denken factor was in de persoonlijke levens van de vier Beatles, bleef hij daarvoor het schamele salaris van 38 pond per week ontvangen. Of de bandleden, die zich verre van financiële zaken hielden, dat zelf ooit geweten hebben, is de vraag. Mal en zijn gezin hadden het niet breed en de financiële problemen namen toe, toen The Beatles uit elkaar vielen. Mal werd ontslagen door de omstreden Apple-manager Allan Klein. Hoewel Mal zich nog voorzichtig bezig hield met het produceren van een aantal acts zoals Badfinger, Splinter, Keith Moon en Jackie Lomax, was hij zijn bijzondere baantje bij The Beatles kwijt. Wel fungeerde hij nog als assistent bij de opnames van Harrisons All Things Must Pass en Lennons John Lennon & The Plastic Ono Band. Met George Harrison schreef hij nog het nummer You And Me Babe, dat op Ringo's album uit 1973 terecht kwam.
De stoppen sloegen door
Evans scheidde in 1973 van zijn vrouw en verhuisde naar Los Angeles. Daar ging het bergafwaarts met hem. Officieel was hij nog getrouwd met Lilian, al woonde hij in LA in een motel, samen met zijn nieuwe vriendin Fran Hughes. Ook werkte hij aan een boek, getiteld Living The Beatles's Legend. Kort voor Kerst 1975 stuurde Lilian hem het officiële scheidingsverzoek. Dat deed bij Mal alle stoppen doorslaan. De dagen erna raakte hij onder invloed van valium. Zijn vriendin belde co-auteur John Hoernie, die hem naar bed hielp. De conversatie liep uit de hand en Mal greep een luchtpistool. Er ontstond een worsteling tussen de twee. Fran belde in paniek de politie. Evans werd onder schot gehouden en gevraagd zijn pistool te laten vallen. Dat weigerde hij, in zijn verwarde toestand. Toen hij het wapen op de agenten bleef richten, vuurden zij zes kogels af, die hem fataal werden. De agenten wisten niet dat Evans slechts een luchtpistool bij zich droeg. Het mag een in-trieste samenloop van omstandigheden genoemd worden.
Een koffer vol schatten
Mal werd op 7 januari 1976 gecremeerd in Los Angeles. Daar was geen ex-Beatle bij aanwezig. George Harrison maakte 5000 pond over aan de familie, om de kosten op te vangen. Evans' as die naar Engeland verstuurd werd, raakte zoek in de post. In 1986 ontdekte men een koffer in de kelder van een New Yorkse uitgever, met een aantal persoonlijk eigendommen. Het waren onder andere Mals dagboeken en een aantal handgeschreven songteksten van John Lennon en Paul McCartney. De erven Evans lieten deze items voor hoge bedragen veilen. Voor Mal maakte het allemaal niets meer uit. The Gentle Giant was niet meer.
In zijn boek Revolution in the Head noemt schrijver Ian MacDonald het de beste onuitgebrachte Beatles-song ooit. Paul McCartney draaide de demo in een uurtje in elkaar, terwijl hij wachtte op de andere drie Beatles. De band aan wie hij het nummer weggaf, gooide er hoge ogen mee en onder Beatlesfans is het een geliefd nummer: Come and Get It. Deze week een kijkje achter de schermen bij de totstandkoming van dit McCartney-juweeltje.
Het was een productieve week in de EMI Studio's
We gaan terug naar Londen, naar juli 1969. Eindelijk was het een beetje zomers aan het worden in de Britse hoofdstad, terwijl The Beatles in St. John's Wood hard werkten aan Abbey Road, het album dat hun laatste langspeler zou worden. Het was al een productieve week geweest voor The Beatles. In Studio Two en Three werkten ze aan Come Together. Gelukkig had John Lennon ook weer eens wat aangeleverd sinds hij in april met The Ballad of John and Yoko op de proppen was gekomen. Ook deed Paul een nieuwe poging om de vocalen van Oh! Darling uit zijn tenen te persen en zodoende te perfectioneren. De band experimenteerde bovendien met de solo's op The End. Kortom: er werd hard gewerkt.
John Lennon keek toe vanuit de control room
Op donderdag 24 juli arriveerde Paul McCartney als eerste van de vier Beatles in de studio, eigenlijk zoals bijna altijd. McCartney, de workaholic, de muzikant die altijd maar wilde spelen en opnemen. Paul gebruikte die extra tijd voorafgaand aan de sessie om ideeën uit te werken, een beetje in te spelen of te zingen of....om demo's te maken. Die middag deed hij dat ook. Hij nam een nummer op dat hij pas geschreven had. Eigenlijk wilde hij het liedje nog wel aanleveren voor het album Abbey Road, maar hij besloot uiteindelijk om door te schuiven naar een andere band. Inmiddels was John Lennon ook gearriveerd om zich in de control room te installeren en mee te kijken en luisteren met Paul, die in zijn eentje aan de slag ging.
Paul McCartney, 25 juli 1969
Alles was in een uurtje gebeurd
Zittend achter de piano speelde en zong Paul het nummer Come and Get It in. Zoals vaker, moet hij in zijn hoofd al helemaal gehoord hebben hoe het resultaat moest gaan klinken. De volgende stap was het toevoegen van de maracas, ook wel sambaballen genaamd. Daarna nam Paul plaats op de drumkruk van Ringo's kit en speelde hij de drumpartij in. We weten dat Paul geen onverdienstelijk drummer was. Zo speelde hij ook de drumpartijen in van Back In The USSR en Dear Prudence. Op het Wings-album Band On The Run en later solowerk is Paul ook veelvuldig drummend te horen. Als laatste stap hing Paul zijn bas om en speelde hij de baspartij in. Het had, ook bij Beatlesopnamen, Pauls voorkeur om zijn basspel tot het allerlaatste te bewaren, zodat hij (luisterend naar alles dat al op tape stond) volop kon improviseren. Alles was in een uurtje gebeurd. Heel graag had ik hier de prachtige demo die Paul maakte gedeeld. Het nummer verscheen in de jaren '90 op Anthology 3 van The Beatles, maar is om auteursrechtelijke redenen van YouTube verwijderd. Je kunt de track vast vinden op Spotify.
Paul McCartney bedacht de nieuwe bandnaam
Come and Get It werd in stereo gemixed en Paul kreeg een kopie mee, die hij kon laten horen aan de leden van de band The Iveys. Een band waarmee hij in aanraking was gekomen dankzij een tip van Beatlesroadie en assistent Mal Evans. Ruim een week later zat hij achter de knoppen toen de bandleden de demo noot voor noot kopieerden bij het inspelen. Niet alleen gaf Paul de band instructies over de manier waarop zijn nummer gespeeld moest worden, hij deed ook de suggestie de bandnaam te veranderen in Badfinger. Een pakkend woord dat nog in Pauls hoofd zat, vanwege de werktitel van With A Little Help From My Friends. Dat nummer heette eerst Badfinger Boogie. Ook Pauls advies om een andere naam aan te nemen werd opgevolgd. Onderstaand [filmpje] bevat opnamen van de sessie die Paul met de leden van Badfinger had. We horen eerst Paul op leadvocals, waarna Ron Griffiths (geen groot zanger) de solostem overneemt. Luisterend naar de opname begrijpen we waarom Griffiths niet door McCartney werd uitverkoren tot zanger:
Uiteindelijk koos Paul Tom Evans als zanger. Griffiths verliet de band nog voor de single [filmpje] uitkwam:
The Magic Christian
Come and Get It kwam pas rond de jaarwisseling uit. Waarom dat zo lang moest duren, weet ik eigenlijk niet. De single verscheen in december in de UK en na de jaarwisseling in de VS en werd in beide landen een top 10-notering. Misschien had de late release iets te maken met het feit dat het nummer gekoppeld werd aan de film(soundtrack) van The Magic Christian. In de komische verfilming van de gelijknamige roman uit 1959 speelden Peter Sellers en Ringo Starr de hoofdrol. De film ging in december in Engeland in première. Badfinger nam in 1979 een nieuwe versie van de hit op, met dit keer een andere leadzanger. Inmiddels was er al heel wat voorgevallen in de band, die het ongeluk aan zich had kleven. Met Badfinger liep het dan ook heel slecht af, dramatisch zelfs, maar dat heeft alleminst gelegen aan de doorbraak die de band door Paul McCartney op een presenteerblaadje kreeg aangereikt.
Schreef ik vorige week nog over de vakantieavonturen van de piepjonge George Harrison en Paul McCartney, deze week blijven we in zomerse sferen en gaan we opnieuw met twee Beatles op vakantie. Het mag wel even wat lichtvoetiger hè, deze weken!
Veel veranderd
Hoe veel kan er veranderen in vijf, zes jaar tijd? Voor The Beatles gold: alles. Inmiddels hoefden The Fab 4 niet meer, zoals de liftende Paul en George destijds, bibberend van de kou op de tribune van de plaatselijke voetbalclub te slapen. Of te verregenen in een tentje op het erf van een Welshe familie. In 1964 waren The Beatles wereldsterren. Hun overvolle agenda's lieten nauwelijks ruimte om daar van bij te komen. Vakanties waren er maar nauwelijks, maar werden wél gepland. Door manager Brian Epstein. Die trok bewust het duo Lennon en McCartney uit elkaar en stuurde John met George op vakantie en Paul met Ringo.
Uitgezwaaid op Hawaii
Op 2 mei 1964 vlogen John en Cynthia met George en Pattie via Amsterdam naar Hawaii. Twee dagen na aankomst op het paradijselijke eiland volgde een vlucht naar hun uiteindelijke bestemming: Papeete in Tahiti. Hier zien we het stel afscheid nemen van de fans en de pers op Hawaii. We horen George nog vragen of de pers hen met rust wil laten: [filmpje]
Tijd voor vakantie
De twee Beatles werden zo'n beetje naar de meest afgelegen eilanden ter wereld gestuurd, midden in de stille oceaan, ten noordoosten van Nieuw-Zeeland. Zouden ze daar in ruim drie weken kunnen bijkomen van wat de afgelopen maanden hen gebracht hadden? Hun eerste nummer 1-hit met I Want To Hold Your Hand in de VS, hun glorieuze landing op 7 februari op JFK Airport in New York, de eerste Amerikaanse concerten en het optreden in de Ed Sullivan Show. In maart stroomden de boekingen uit Australië, Nederland, Denemarken, Hong Kong en Zweden binnen. Tegelijkertijd werkte de groep aan een nieuw album en een film. Op 4 april stonden The Beatles op nummer 1, 2, 3, 4, 5, 31, 41, 58, 65, 68 en 79 in de Amerikaanse Hot 100 Chart. Het was een gekkenhuis, het werd kortom tijd voor vakantie.
George tussen de tropische planten
Reizen met een schuilnaam
Terwijl Paul en Jane met Ringo en Maureen naar St. Thomas, één van de Britse Virgin Islands, vlogen, zetten John en George voet aan wal op het tropische Tahiti. George had zijn kersverse vriendin Pattie Boyd bij zich. Het stel had elkaar leren kennen tijdens de filmopnames van A Hard Day's Night. Boyd was net 20 en vanuit haar modellenwerk in de orkaan terechtgekomen die Beatlemania heette. Een plek die Cynthia Lennon, Johns eerste vrouw al akelig vertrouwd was. In haar memoires vertelt Pattie dat het stel in Tahiti onder schuilnamen geboekt waren, John en Cynthia waren Mr. & Mrs. Leslie. George was Mr. Hargreaves en zij Miss Bond. Na aankomst werd het viertal naar Papeete gereden om daar aan boord te gaan van een oude vissersboot. Het plan was om te gaan varen tussen de vele eilanden in de Stille Zuidzee.
Cynthia en John op Tahiti
Tropische storm op volle zee
Eenmaal op zee sloeg het weer om en belandde de boot, met een crew van 6 locals aan boord, in een tropische storm. Het viertal moest plat op het dek liggen, toekijkend hoe de crew de enorme golven probeerde te trotseren. Na een uur ging de storm liggen en viel iedereen uitgeput in slaap. De volgende ochtend legde het schip aan in de baai van één van de prachtige eilanden in de omgeving. Pattie vertelt in haar autobiografie dat ze er genoten van de witte stranden en de palmen. Het stel bracht de tijd door met snorkelen, zonnen, lezen en gitaarspelen. John Lennon schreef teksten voor zijn boek A Spaniard In The Works, geïnspireerd door de boeken van Arthur Conan Doyles Sherlock Holmes die aan boord lagen. Het resulteerde in zijn korte verhaal The Singularge Experience of Miss Anne Duffield met ene Shamrock Womlbs in de hoofdrol. In het manuscript lezen we het gebruikelijke creatieve onzin-Engels van John Lennon:
Manuscript van The Singularge Experience of Miss Anne Duffield
Lennon als missionaris
Wanneer de boot weer koers zette richting een volgend eiland, schoten dolfijnen langszij. Op één van de eilanden zouden John en George, met de zwarte pruiken waarmee de dames incognito hadden gereisd een 8mm-filmpje hebben gemaakt over een missionaris. Lennon komt daarbij uit de zee lopen om de plaatselijke inboorlingen te bekeren. Zou dat filmpje nog bestaan of zich in één van de privécollecties van The Beatles bevinden? In ieder geval is er een foto bekend van de verklede Harrison en Lennon:
Prachtige beelden
We kunnen blij zijn met het feit dat de vakantievierders een 8mm-camera bij zich hadden. Hiermee werden prachtige beelden van de trip vastgelegd. Ik kan er met een warm gevoel naar kijken: vier jonge mensen die de wereld aan hun voeten hebben liggen en plezier maken op een boot. De ernst van het leven nog ver te zoeken, de zomer onbezorgd: [filmpje]
