Love Me Do: hoe Arnhems was de mondharmonica op de eerste Beatles-single?

Ik heb een paar jaar in Arnhem gewerkt. Bij de Openbare Bibliotheek, die toen nog aan de Koningstraat gevestigd was. Inmiddels is de Arnhemse bieb verhuisd naar een prachtig nieuw pand, Rozet genaamd. In mijn middagpauze liep ik wel eens binnen bij de winkel die zich naast de toenmalige bibliotheek bevond. Bergmann Muziek, een wat donkere ruimte, met voornamelijk bladmuziek en klassieke cd's. Het leek of de tijd er had stilgestaan. Een familiebedrijf waar je ontgetwijfeld met alle egards en persoonlijke aandacht geholpen werd. De klant was koning in de Koningstraat. Kom daar nu nog maar eens om.

De firma Bergmann in lang vervlogen tijden

In de binnenzak van John Lennons jack

Het is dinsdag 16 augustus 1960 en in Arnhem is het een graad of 19. Niet eens zo warm voor de tijd van het jaar. Elly Witten, 22 jaar oud en verkoopster bij de firma Bergmann, staat achter de toonbank wanneer een stel Engelse jongens de winkel betreedt. Zo vaak gebeurde dat natuurlijk niet, in die tijd. Haar baas sist haar toe de 'heren', die hooguit een jaar of 18 a 19 zijn, goed in de gaten te houden. Hij vertrouwt het niet. De Engelsen kijken wat rond en vragen of ze een paar mondharmonica's mogen bekijken. De instrumenten komen op de toonbank, de doosjes gaan open, de mondharmonica's gaan van hand tot hand. De jongens besluiten niets te kopen en verlaten de muziekhandel weer. Al vrij snel merkt Elly dat er een mondharmonica ontbreekt. Een Hohner Marine Band. Vijftig jaar later vertelt ze aan de pers dat de werkster de jongens nog achterna is gerend. Maar natuurlijk ontbrak ieder spoor... de Arnhemse mondharmonica zat ongetwijfeld in de binnenzak van het leren jack van de 19-jarige John Lennon, op weg naar Hamburg. Daar waren The Beatles geboekt om een aantal weken in de Indra Club te gaan spelen. Een groot avontuur voor de band, die op dat moment bestaat uit John Lennon, Paul McCartney, George Harrison, Pete Best (op drums) en Stuart Sutcliffe (bas). Jongens waren ze, nog geen 20.

De bus waarmee The Beatles reizen wordt in Hoek van Holland van de boot getakeld

The Stolen One

Pas jaren later, wanneer John Lennon vertelt dat hij de mondharmonica in Arnhem gestolen had, legt Elly de link met die 16e augustus in 1960. Ze beseft dat ze bestolen is door een joch dat later één van de bekendste muzikanten ooit zou worden. In een gesprek bij De Wereld Draait Door in 2012, vertelt de vrolijke Elly dat ze in de loop der jaren heel wat bedevaartgangers in de winkel heeft ontvangen. Zo kwamen ooit een paar jongens het pand binnen om de grond te kussen. Bergmann speelde slim in op het harmonica-incident en nam een speciaal model van de Hohner Marine Band op in het assortiment. Op de verpakking, met daarop de bekende tekening van Lennons gezicht, heet het instrument 'The Stolen One'. Elly deelde er certificaten bij uit waaruit bleek dat het echt om dat model ging. Natuurlijk met haar eigen handtekening er op, om het feest compleet te maken. Wie Elly's avonturen wil horen, kan dit leuke gesprek (vanaf 3:45) terugkijken. Is er trouwens één van de lezers die deze heruitgave, The Stolen One, in zijn bezit heeft? Gekocht uiteraard.... ;-)

De heruitgave van de mondharmonica

Oud-verkoopster Elly

Maar ja, is het DE mondharmonica?

De vraag is en blijft of het de Arnhemse mondharmonica is, die we twee jaar later in 1962 op de eerste Beatles-single Love Me Do horen. Of had Lennon het exemplaar inmiddels vervangen? Er kan veel gebeuren in twee jaar. De meningen zijn er over verdeeld. Wie weet duikt er ooit nog eens bewijs op. In ieder geval geloven we het zo graag. Als er iemand is die me hier meer over kan vertellen, dan houd ik me aanbevolen. Ik heb het clipje bijgesloten, met John die de mondharmonica aan zijn lippen zet. Dat was trouwens nog niet eerder vertoond in die tijd. Een popband, die niet het begeleidingsorkestje vormde van een zanger of zangeres, maar met vier gelijkwaardige muzikanten. En dan ook nog een mondorgel als prominent solo-instrument. Het was vernieuwend.

Their Name Liveth For Evermore

Foto's van The Beatles op 16 augustus 1960 in Arnhem zijn er niet. Wel is dit eerste bezoek van de band  aan Nederland op de gevoelige plaat vastgelegd. Zo is er een foto waarop te zien is hoe de bestelbus waarin de muzikanten reisden, zwaar beladen met instrumenten en apparatuur die dag in Hoek van Holland van de veerboot wordt getakeld. Het mooiste toeristische kiekje werd diezelfde dag gemaakt. In Oosterbeek, bij het monument op de oorlogsbegraafplaats. Het gezelschap, waarin nog een aantal extra personen rond de band meereizen, poseert voor de gedenksteen. John Lennon is niet op de foto te zien. Hij wilde niet uit de bus komen. Wel zien we zittend vooraan Paul McCartney. Links van hem, staand met zonnebril Stuart Sutcliffe. Rechts zitten George Harrison en Pete Best. Their Name Liveth For Evermore, staat in het monument gebeiteld. Profetisch. Kippenvel.

Oosterbeek, 16 augustus 1960: Their Name Liveth For Evermore

Daddy come home: John, Paul, George, Ringo en hun vaders

Programmamaker en Beatles-fan Jan Cees ter Brugge vroeg me een blog te schrijven over de vaders van John, Paul, George en Ringo. Natuurlijk ter ere van Vaderdag. Stonden in mijn Moederdagblog Julia Lennon, Mary McCartney, Louise Harrison en Elsie Graves (Starkey) centraal, vandaag gaat het over 'Four Fab Fathers'. Nou ja, of ze allemaal zo fab waren.... Dat valt te bezien. De verschillen zijn groot. Ik bewaar daarbij de meest aparte vader voor het laatst.

Ringo Starr kreeg een geïmproviseerd drumstel onder de kerstboom

Kleine Ringo (toen nog Ritchie) werd rechtstreeks vernoemd naar vader Richard Starkey (1913- ...weet iemand zijn sterfdatum?). Richard was samen met echtgenote Elsie een fan van swingmuziek. Het stel ging graag en veelvuldig uit dansen. Na Ritchies geboorte werden de dansavondjes beperkter. Richard verloor vrij snel de interesse in zijn jonge gezin en zat liever in de kroeg. Wat zeg ik, hij woonde er bijna. Toen Ritchie een jaar of 3 was, werd hij door zijn vader verlaten. Gelukkig hertrouwde Elsie met Harry Graves, die de vaderrol met verve vervulde. Met Kerst 1957 gaf hij zijn stiefzoon een tweedehands drumset. Nou ja, een drumset is misschien een te luxe benaming voor een bass drum, snare drum een geïmproviseerd bekken. Dat bekken was gemaakt van het deksel van een vuilnisbak. Maar het ging om het gebaar. Het zette Ringo op het spoor om drummer te worden. Ringo en Harry zouden altijd een goede onderlinge band houden.

Een jonge Ringo met stiefvader Harry en moeder Elsie

Paul McCartney nam een compositie van zijn muzikale vader op

Paul McCartney had een erg muzikale vader. Jim McCartney (1902-1976) was aanvankelijk katoenverkoper in Liverpool. Een degelijke, hardwerkende man, die zij aan zij met zijn vrouw Mary werkte om het gezin te onderhouden. Een gentleman die hield van kruiswoordpuzzels, paardenrennen en....muziek. Jim speelde piano en trompet en richtte zijn eigen Jim Mac's band op. Het orkest speelde ragtime, jazz en andere big band-muziek. Op het repertoire stond ook een eigen Jim McCartney-compositie, Eloise getiteld. In 1976, het jaar waarin Jim overleed, eerde Paul zijn vader door diens liedje op de plaat te zetten. Walking In The Park With Eloise verscheen op het album Wings At The Speed of Sound. Het neemt je mee terug naar de jaren '20 en '30. Als je je ogen sluit, zie je Jim Mac's band spelen, in één van de danszalen in Liverpool (het filmpje is niet af te spelen vanuit de blog-mail, wel vanaf de blog zelf.)

George Harrisons vader liet zijn zoon niet slaan

Harold Harrison (1909-1977) begon zijn carrière op de White Star Line. Veel inwoners van Liverpool deden iets in de scheepvaart. Toen er geen werk meer op het water was, werd Harold buschauffeur op één van die karakteristieke donkergroene Liverpoolse stadsbussen. Paul McCartney noemde Georges vader ooit een 'held'. Het verhaal gaat dat de jonge George op de lagere school gestraft was voor kattekwaad. Lijfstraffen kwamen in die tijd nog wel voor. George kreeg een ferme tik met een stok, die niet op zijn vingers maar per ongeluk op zijn pols belandde. De sporen waren 's avonds nog zichtbaar. Vader Harrison ging de volgende dag met George mee naar school. Verhaal halen. Hij vroeg de leraar in kwestie of hij daadwerkelijk de man was die zijn zoon geslagen had. Toen het antwoord positief was, kreeg de leraar van Harold een ferme tik terug. McCartney voegde er later in een interview lachend aan toe dat zijn eigen vader zoiets nooit gedaan zou hebben. 'Die zou hebben gezegd: je zult die tik wel verdiend hebben, jongen!' George had een goede band met zijn vader, die in de laatste jaren van zijn leven woonachtig was op Friar Park, het schitterende landgoed dat George bezat in Henley-on-Thames, ten zuiden van Londen.

George met vader Harold (Harry)

John Lennons vader probeerde een graantje mee te pikken van het succes van zijn zoon
Al eerder schreef ik dat John Lennon een lastige jeugd had. Vader Alfred (Freddie) Lennon (1912-1976) was een man van twaalf ambachten, dertien ongelukken. Al vanaf jonge leeftijd werkte hij op zee, zoals zoveel Liverpoolse jongens en mannen. Freddie was vaak lang van huis. Hoewel hij getrouwd was met Julia Lennon en het paar één kind kreeg, was er geen sprake van een stabiel gezinsleven. Julia ging nieuwe relaties aan en Freddie raakte van de regen in de drup. Zo zat hij maanden vast in een cel, ergens in Noord-Afrika, op verdenking van diefstal. Wanneer Freddie in Liverpool was, zag hij zijn zoon John af en toe, maar er was geen sprake van een band tussen vader en zoon. Toen John inmiddels doorgebroken was met The Beatles, meldde vader Fred zich in 1964 op de filmset van A Hard Day's Night. Opgejut door de pers, wilde hij wel meewerken aan een verhaal. Stond natuurlijk ook goed: arme sloeber ontmoet zijn steenrijke zoon weer na jaren. John, overstuur van het feit dat zijn vader ineens weer voor hem zou staan, weigerde de ontmoeting, maar zou Freddie vanaf dat moment wel financieel ondersteunen. John was overduidelijk beschadigd door zijn moeilijke jeugd. Hij verwoordde zijn gevoelens voor zijn vader in het tweede couplet van het nummer Mother. De tekst zegt genoeg:

Father, you left me

But I never left you

I needed you, you didn't need me

So I, I just gotta tell you

Goodbye, goodbye

Mama don't go, Daddy come home

Hoe ging het verder tussen John en zijn vader? Eind jaren '60 en begin jaren '70 kwam het tot sporadische ontmoetingen tussen de twee. De sfeer bleef ongemakkelijk. Freddie was inmiddels op 56-jarige leeftijd hertrouwd met een 19(!)-jarige Beatles-fan en meldde zich wel eens aan Johns voordeur. Toen John, inmiddels verhuisd naar New York, hoorde dat zijn vader ernstig ziek was. Hij belde Freddie voor een laatste gesprek. Dat het nooit meer goed kwam tussen John en Freddie, had waarschijnlijk ook te maken met het feit dat Freddie op wat goedkope wijze geprobeerd had munt te slaan uit Johns succes. Door zijn verhaal aan de pers en aan een uitgeverij te verkopen en.....door onderstaande plaat op te nemen. Ga er maar eens goed voor zitten. Kromme tenen.... En toch wil je het horen!

Naschrift: Beatles-fan Wouter Wiedenhof vulde aan dat de sterfdatum van Ringo Starrs vader 5 december 1981 is. For the record! Dank je, Wouter!

Let It Be: Paul McCartney op Pinkpop en de samenstelling van zijn setlist

Ergens dit weekend landt het privévliegtuig van Paul McCartney op Maastricht-Aachen airport. Paul is dan een paar uur op Nederlandse bodem om, met zijn vaste begeleidingsband, op zondag 12 juni Pinkpop af te sluiten. Hij treft op Pinkpop een gemeleerd publiek. Zo is er de festivalganger die zich een heel weekend vermaakt met alles dat Landgraaf te bieden heeft. Natuurlijk laat hij daarbij de kans niet schieten de levende legende, die McCartney toch is, al dan niet voor het eerst in z'n leven live te zien optreden. We zijn er nu toch! Maar natuurlijk is daar ook de McCartney-fan die een zondag-kaart kocht en zijn of haar idool nog eens komt bekijken en beluisteren. Al weet juist die fan eigenlijk al wel wat hem voorgeschoteld wordt. Namelijk grotendeels hetzelfde repertoire als de afgelopen 15 jaar.

Waarom altijd weer die setlist?

Gisteren vertelden McCartney-fans Stijn Fens en Jan Cees ter Brugge in de Radio 1-uitzending van De Nieuws BV (bekijk hier het gesprek), rechtstreeks vanaf het Pinkpop-terrein, dat Paul McCartney de laatste jaren zo'n beetje dezelfde setlijst hanteert tijdens zijn concerten. Geen misselijke lijst overigens. Wie zijn concerten bezoekt, krijgt 2,5 uur hits en/of hoogwaardige popsongs voorgeschoteld. Menig bandje zou wensen dat het slechts een tiende van de hits zou hebben gescoord die McCartney op zo'n avond speelt. Tegelijkertijd roept het ook de vraag op waarom iemand met zo'n enorme voorraad succesvolle en interessante muziek altijd weer op diezelfde setlist teruggrijpt. Dat kan toch een stuk afwisselender, zou je denken?

Een zee van iPhone-lichtjes

Er is de afgelopen weken veel over geschreven. Op social media delen fans hún ideale concert- of festivallijst. En ook McCartney zelf zei er heel recent wat over. Dat deed hij in een gesprek met de BBC. 'Als ik naar de Stones ga, vind ik het zelf ook leuk als ik de grote hits hoor, de herkenbare nummers,' was ongeveer de strekking van zijn betoog. Paul vertelde dat hij en zijn bandleden vooral een repertoire willen spelen waar ze zelf ook plezier aan beleven. Daar horen soms ook recente nummers bij. Bijvoorbeeld van het meest recente studioalbum, NEW. Paul vertelde de BBC hoe groot echter het contrast is tussen het spelen van nieuwer onbekender werk en het inzetten van een oud Beatles-nummer. Bij een recent liedje blijft de zaal donker, maar wanneer hij bijvoorbeeld And I Love Her inzet, pakt vrijwel iedereen zijn iPhone en ontstaat er een zee van lichtjes. Dat moment wil praktisch elke concertbezoeker wel even filmen. Paul is er wat gelaten onder. Wat kan hij er aan veranderen?

Indrukwekkende verzameling nummers
Om je een indruk te geven wat concertbezoekers in 2,5 uur non-stop over zich heen krijgen, volgt hier de setlist die Paul deze maanden hanteert. Zeg nu eerlijk, kun je hier heel erg geïrriteerd door raken?

A Hard Day's Night

Save Us

Can't Buy Me Love

Letting Go

Temporary Secretary

Let Me Roll It

I've Got A Feeling

My Valentine

Nineteen Hundred And Eighty-Five

Here, There And Everywhere

Maybe I'm Amazed

We Can Work It Out

In Spite Of All The Danger

You Won't See Me

Love Me Do

And I Love Her

Blackbird

Here Today 

Queenie Eye

New

The Fool On The Hill

Lady Madonna

FourFiveSeconds

Eleanor Rigby

Being For The Benefit Of Mr. Kite

Something

Ob-la-di, Ob-la-da

Band On The Run

Back In The USSR

Let It Be

Live And Let Die

Hey Jude

Toegiften:

Yesterday

Hi, Hi, Hi

Birthday

Golden Slumbers

Carry That Weight 

The End

En natuurlijk wordt er nog wel eens gevarieerd met nummers als Paperback Writer, Day Tripper, Lovely Rita, I Saw Her Standing There en Another Day.

Hoog meezinggehalte

Kortom, het blijft een beetje een dilemma voor de man. Wat wil hij zelf? Welk verwachtingspatroon heeft de concertganger voor wie dit een Once-in-a-lifetime-experience moet worden? Wat wil de kieskeurige die hard-fan die hem al tientallen keren live aan het werk zag? McCartney lijkt nu vooral op het spoor te zitten van 'laten we de mensen maar geven wat ze willen' waarbij hij heel goed lijkt aan te voelen wat daar voor nodig is. Dat zijn muziek veel, heel veel emoties oproept, zie en hoor je hier: 

Krakers

Maar dan nog....er is ligt nog zoveel meer moois in zijn archief. Wat zou het leuk zijn als hij krakers als Silly Love Songs, Jet en Mrs. Vandebilt weer eens onder het stof vandaan haalt. Overigens is Jet nog wel eens gespeeld en staat me bij dat Paul Mrs. Vandebilt ergens de afgelopen jaren al eens op een festival speelde. Wellicht vanwege het Hó-hé-hóge meezing-gehalte. Prima keus natuurlijk. Maar wat zou je denken van Call Me Back Again, Coming Up, Getting Closer of Tug of War?

Het vroege solo-werk

De echte fans snakken ook naar live-versies van McCartneys zo geliefde vroege solowerk. Monkberry Moon Delight, Junk, Heart of The Country, Dear Boy....stuk voor pareltjes die echt niet onderdoen voor een deel van zijn huidige repertoire. Stijn Fens noemde in het radiogesprek ook heel terecht Take It Away, van het album Tug of War. Jan Cees ter Brugge verlangt ernaar om McCartney nog eens Oh Darling (afkomstig van Abbey Road) te horen zingen. Of de inmiddels bijna 74-jarige Paul dát kunststukje vocaal nog redt, is een vraag waar we eigenlijk het antwoord wel op weten. En misschien ligt daar ook wel een beetje het antwoord op die andere vraag.... waarom Paul het doet zoals hij het nu doet. Kan een 74-jarige man het repertoire dat hij tussen zijn 20ste en pak 'm beet 40ste schreef qua toonhoogte nog wel behappen? Eigenlijk niet, al gaat het hem bij veel liedjes nog verrassend goed af.

Emotionele reis

Los van alles dat er de afgelopen weken over Pauls setlist gezegd en geschreven is, gehoopt en verwacht wordt... Uit ervaring weet ik inmiddels dat die hele discussie naar de achtergrond verdwijnt wanneer de man het podium betreedt en je meeneemt op een 2,5 uur durende reis, hij zich volledig geeft, over het podium rent, continu van instrument wisselt en je de ervaring van je leven bezorgt. Thuis draai ik al jaren geen Yesterday of Let It Be meer, maar als Paul het live voor me speelt, luister ik, vol ontroering. En wanneer hij George Harrison eert met Something en het intieme ukelele-intro na 2 minuten ineens overgaat in half-tempo, waarbij de volledige band vlák voor de gitaarsolo inzet, stromen keer op keer de tranen van ontroering over mijn wangen.

Zelf ben ik er niet bij, maar ik wens iedereen op Pinkpop een fantastisch McCartney-concert toe! Koester deze man, zolang het nog kan.

Hello, Goodbye: de ansichtkaarten van Ringo Starr

Het gaat goed met m'n blog en dat maakt me blij! Het aantal lezers groeit en ik ontvang mooie en fijne reacties op de blogposts. Hier op de blog, maar vooral via social media. Dat brengt me eigenlijk direct op het onderwerp van deze week. De invloed van social media op ons dagelijks leven intrigeert me namelijk mateloos. Al jaren eigenlijk. Voor- en nadelen zijn er te over. Vroeger konden we ons niet voorstellen hoe we nu via Facebook, Whatsapp, Instagram, Twitter en Snapchat met elkaar communiceren. 24/7. Het is snel, efficiënt, levert aantrekkelijke content op en het stelt ons in staat om op allerlei terreinen informatie uit te wisselen. We blijven op de hoogte van wat er gebeurt. Zowel van de wereld om ons heen, als van het wel en wee in onze familie- en vriendenkring.

Virtual Reality
Zelf heb ik al jaren een haat/liefde-verhouding met social media. Net als iedereen word ik er door aangetrokken en profiteer ik volop van de mogelijkheden die er zijn. Toch zie ik ook de andere kant: verkokering, afstomping, verslaving, het gebrek aan echt contact en het ontstaan van oppervlakkigheid. Ik ben benieuwd waar we over 5 jaar staan. Waarschijnlijk in een Virtual Reality-landschap, waar we elkaar als hologram ontmoeten.... We zullen zien!

Omfietsen voor de brievenbus

Gaan jullie er nog wel eens voor zitten om een ansichtkaart te schrijven? Voor een verjaardag, als vakantiegroet, bij ziekte, of zomaar voor de lol? Wij doen dat hier thuis nog best vaak. Ook zijn we gek op het krijgen van kaartjes. Ze vinden een plekje op het dressoir of in de boekenkast, rechtop staand tegen de boekenruggen. Je kijkt er naar, met een glimlach. Je denkt nog eens aan de persoon die de moeite nam de kaart uit te zoeken, te schrijven, de postzegel te plakken en een stukje om te fietsen voor de brievenbus.

Louise en Harry Harrison nemen de fanmail voor hun zoon in ontvangst

Everybody loves Ringo

Op de eettafel heb ik een ontzettend leuk boekje liggen. Het heet Postcards From the Boys en ik kocht het in een boekwinkel in het Engelse Canterbury. De uitgave bevat afbeeldingen van 51 ansichtkaarten (voor- en achterzijde) uit de collectie van Ringo Starr. Ze zijn afkomstig van John, Paul en George en hun gezinnen. Veel ansichten dateren van de periode na het uiteengaan van The Beatles. De vriendschappen tussen de ex-Beatles waren sommige jaren heel hecht, dan weer koel, om vervolgens weer op te laaien. Maar altijd was daar Ringo, als vaste factor, die met iedereen door één deur kon. Dat blijkt uit de vrolijke, hilarische en soms ook ontroerende post die hij van John, Paul en George ontving. Ik laat hier een paar bijzondere kaarten zien. Het is moeilijk kiezen. Voor nog geen tientje bestel je boekje trouwens tweedehands via Bol.com. Misschien is het ook nog wel te krijgen via je plaatselijke boekhandel.

Postcards From the Boys

De maat vol

Tijdens de opnames van het Witte Dubbelalbum, vond Ringo dat hij niet goed meer drumde. Extra onzeker werd hij tijdens de theepauzes, als Paul plaatsnam op de drumkruk. De spreekwoordelijke maat was voor hem op een gegeven moment vol. Ringo verliet de studio, ging op vakantie (en Paul speelde drumpartij van Back In The USSR in). Dit is één van de kaarten die Ringo namens de band ontving, geschreven door Paul, in dit geval een half jaar later, maar als verlate opsteker na het incident. Bij terugkomst van zijn vakantie vond The Greatest Drummer in the World zijn drumstel versierd met bloemen terug. Door George.

Paul aan Ringo

Heart of Glass

In 1979 was Blondie het helemaal. Ringo's carrière daarentegen liep niet zo lekker. Via één van de laatste kaarten die Ringo van John vanuit New York moet hebben ontvangen, kreeg hij de gouden tip van zijn oud-bandmaatje: 'Blondie's Heart of Glass is the type of stuff y'all should do, great and simple'. Met andere woorden: neem deze plaat op en je hebt weer een hit. 'With female vocal harmony disco-natch!' luidde de aanvullende schriftelijke instructie. 'I know, this ain't simple, I know,' besluit John de kaart.

John aan Ringo

The Cure & James McCartney

Om terug te komen op de titel van deze blog: ik vind Hello, Goodbye zeker niet het meest boeiende Beatles-nummer dat er bestaat, al moet ik toegeven dat er wel leuke bas- en gitaarloopjes in zitten. Ook is het akelig aanstekelijk en zou je het stiekem zelf wel geschreven willen hebben.

Voor het recent verschenen album The Art of McCartney coverde The Cure Hello Goodbye. Het leverde toch weer een frisse versie op. Te gast, op toetsen: James McCartney. Je weet wel, de zoon van.